வெள்ளி, 28 மே, 2021

அய்யாவின் இறுதி நாட்கள்

அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில்... - 24.12.1973 காலை 7.22 மணி.

- கி. வீரமணி

மருத்துவமனையில் தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு நோய் துவக்கமும் முடிவும் :

19.12.1973 புதன் இரவு சென்னை தியாகராய நகரில் நடைபெற்ற பொதுக் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இல்லம் திரும்பினார் தந்தை பெரியார் அவர்கள். வழக்கம்போல அய்யாவைக் கொண்டுவந்து பெரியார் திடலில் விட்டுவிட்டு விடைபெற்றுச் சென்றேன். சிரித்துக் கொண்டே வழியனுப்பினார்.

திருமதி வெள்ளையன் அவர்கள் அய்யா அம்மாவுடன் இருந்த குழு படத்தில் அய்யாவின் கையெழுத்தை வாங்கித் தரும்படி எங்களிடம் கேட்டுக்கொண்டார். அந்தப் படத்தில் அய்யா அவர்கள் கட்டிலில் அமர்ந்தவுடன் கையெழுத்து வாங்கி எடுத்துச் சென்றார். அதுதான் அய்யா போட்ட 19.12.1973 கடைசிக் கையெழுத்து.

விடியற்காலை 2.30 மணி அளவில் அய்யா அவர்கட்கு குடலிறக்க நோய்த் தொல்லைத் துவங்கியது. அய்யா அவர்களுக்கே உரித்தான இயற்கை சுபாவப்படி நோய்த் தொல்லையை காலை 4.30 மணிவரை பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்து அதற்குமேல் தாங்க முடியாமல் மற்றவர்களை அழைத்தார்கள்.

உடனே சென்னை அரசு பொது மருத்துவமனை டாக்டர் இராமச்சந்திரா அவர்கள் அழைக்கப்பட்டு அவரும் உடன் வந்தார். ஊசி, மருந்து முதலியன கொடுத்து டாக்டரும் மேலும் ஒருமணி நேரம் தங்கி இருந்து வைத்தியம் செய்தார்கள்.

மறுபடியும் காலை 7 மணிக்கு டாக்டர் இராமச்சந்திரா அவர்கள் மீண்டும் அய்யா அவர்களைப் பார்த்துச் சென்றார்கள். மதியம் இரண்டு மணிக்கு டாக்டர் சரத்சந்திரா, அய்யா அவர்களை வந்து பார்த்தார்கள். மூத்திரம் இறங்குவதில் சங்கடம் இருந்ததை அறிந்த டாக்டர்கள் இராமச்சந்திரா, சரத்சந்திரா ஆகியோர், உடனே அய்யா அவர்களை சென்னை பெரிய அரசு (G.H) மருத்துமனையில் சேர்ப்பதாகக் கூறினார்கள். காலையில் செய்தி அறிந்து விரைந்து வந்தேன். தோழர்கள் சம்பத்தும், தியாகராஜனும் மருத்துவமனையில் இருந்தார்கள்.

3 மணி அளவில் அய்யா அவர்கள் சென்னை அரசினர் பொது மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார்கள். ஊசி மூலம் மருந்தும் உணவும் செலுத்தப்பட்டு மூத்திரம் இறங்குவது சரி செய்யப்பட்டது.

குடலிறக்கத்திற்கு அய்யா அவர்களின் வயது காரணமாக - ஆபரேஷன் செய்ய முடியாத நிலை காரணமாக தானாகவே குடலிறக்கம் சரி செய்யப்பட என்னென்ன வழிமுறைகள் உண்டோ அத்தனையும் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

வலி சிறிது குறைந்த போதிலும், அய்யா அவர்கட்கு வேலூர் டாக்டர் பட் அவர்களிடம் தன்னைக் காட்டிக்கொள்ள பேரார்வம் கொண்டு இருந்தார்கள். டாக்டர் பட் அவர்கள் தொடர்பு கொள்ளப்பட்டு விவரமும் கூறப்பட்டபோது உடன் அழைத்து வருமாறு அவரும் கூறினார். அன்றே (21.12.1973) வேலூர் மருத்துவமனைக்கு அய்யா அவர்கள் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்கள்.

டாக்டர் பட் அவர்களிடம் வந்து விட்டோம் என்ற மனத்தெம்பு காரணமாக 22ஆம் தேதி காலை வழக்கம் போல் எழுந்து அய்யா அவர்கள் ஆர்லிக்ஸ், பழரசம் அருந்தினார்கள். பத்திரிகைகளும் படித்தார்கள். அன்று மாலைவரை வலி குறைந்தே காணப்பட்டது.

இரவு 12 மணி அளவில் மீண்டும் வலி துவங்கியதோடு மூச்சுத் திணறலும் ஏற்பட்டுவிட்டது. வேலூரிலிருந்து சென்னைக்குத் தொடர்பு கொள்ளப்பட்டு டாக்டர் இராமச்சந்திரா, உடன் இரவு 1 மணிக்கு வேலூர் வருமாறு கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டார். டாக்டர் அவர்களும் உடன் வந்து சேர்ந்தார்கள். நான்கு மணிக்கு டாக்டர் பட் அவர்களைக் கலந்து கொண்டு இருவரும் வைத்தியம் துவங்கினர். 23ஆம் தேதி முழுவதும், வலி குறைவதும் மிகுவதுமாகவே இருந்தது, அய்யா கோமா நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார்.

23ஆம் தேதி இரவு 9 மணி அளவில் மீண்டும் மூச்சுத் திணறல் துவங்கிவிட்டது. இரவு ஒன்பது முப்பது மணி முதலே பிராணவாயு செலுத்தப்பட்டது. டாக்டர்கள் இராமச்சந்திரா, பட், ஜான்சன் ஆகியோர் விடியவிடிய அருகில் இருந்து எவ்வளவோ போராடியும் தோல்வியே கண்டனர்.

அய்யாவின் நிலைமை பற்றி முதல்வர் கலைஞருக்குத் தகவல் தரப்பட்டது.

24ஆம் தேதி காலை 7.22 மணிக்கு தமிழினத்தைத் துடிதுடிக்க விட்டுவிட்டு நமது சரித்திர நாயகர் அய்யா அவர்கள் நம்மை எல்லாம் விட்டு உடலால் பிரிந்துவிட்டார்கள்.

அச்சம் என்பதையே தன் வாழ்வின் அகராதியில் கண்டிராத தலைதாழாச் சிங்கம், எழுந்துவரும் எதிர்ப்புகளாலேயே உருவாக்கி எழுந்துவிட்ட இனஞாயிறு, போராட்டப் புயற்காற்று அதன் கடைசி வீச்சை 24-.12.-1973 காலை 7-.22 மணிக்கு வேலூர் மருத்துவமனையில் முடித்துவிட்டது.

24-.12.-1973 மாலை 4 மணிமுதல் 25.-12.-1973 மாலை 3 மணிவரை சென்னை ராஜாஜி மண்டபத்திலே தந்தை பெரியார் அவர்களின் பொன்னுருவம் தமிழின மக்களின் இறுதி மரியாதைக் காக வைக்கப்பட்டது.

தானைத் தலைவர் கண்துயிலும் காட்சி கண்டுபோக மக்கள் கூட்டம் கியூ வரிசையில் அலை அலையாகத் திரண்டு அய்யா அவர்களின் பொன்மேனி புகழ்வடிவைக் கண்டு கண்ணீர் மல்கிய வண்ண மாகவே இருந்தனர்.

மாநிலத்தின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்தும் அண்டை மாநிலங்களிலிருந்தும் சிறப்புப் பேருந்துகள், ரயில்கள், வேன்கள், கார்கள் லாரிகள் இவைகளின் மூலம் இலட்சோப லட்ச மக்கள் திரண்டுவிட்டனர்.

சென்னை நகரில் எங்கு நோக்கினும் மக்கள் கடல். எத்தனையோ மக்கட் திரளைக் கண்ட சென்னை மாநகரம் வரலாற் றில் புதிய சாதனையை எட்டிவிட்டது. பொங்கிவந்த மக்கள் வெள்ளத்தை காவல் துறையினர், சீரணியினர், ஊர்க்காவல் படையினர், மகளிர் ஊர்க்காவல் படையி னர் சிறப்பான முறையில் கட்டுப்படுத்தினர். 24.-12.-1973 மாலை 4 மணிக்கு அய்யா வைக் காணத் தொடங்கிய மக்கள் சாரையாகிய கியூ 25.-12.-1973 மாலை அய்யா அவர்களின் செம்மேனி திருவுருவப் பொன்மேனியை 25-.12.-1973 பிற்பகல் 3 மணிக்கு ஏற்றும்வரை தொடர்ந்து கொண்டே இருந்ததே தவிர முடியவில்லை.

பார்த்தவர் பாதிப்பேர். பார்க்க இயலாமல் திணறியவர்கள் பாதிப்பேர். நிமிடத்திற்கு 205 பேர் என்ற கணக்கீட்டில் கியூ வரிசை அய்யா அவர்களைக் கண்டு நகர்ந்த வண்ணமே இருந்தது.

சூட்டப்பட்ட மலர் மாலைகளும் வைக்கப்பட்ட மலர் வளையங்களும் மலர்களா மலைகளா என மலைக்கும் வண்ணம் குவிந்தது - குவிந்து கொண்டே இருந்தது. குடும்பத் தலைவராகவும், இலட்சியத் தந்தையாகவும் அய்யா அவர்களை ஏற்றுக்கொண்ட கருப்புச் சட்டைத் தோழன் ஒருவன்கூட வீட்டில் இல்லையென்று கூறும் வண்ணம் குடும்பம் குடும்பமாகப் புறப்பட்டு சென்னை மாநகரைக் கருஞ்சட்டைக் கடலாக்கி கண்ணீர் அலையாய் நின்றனர்.

தாழ்ந்து கிடந்த சமுதாய மக்களை எல்லாம் தலைதூக்க வைத்த தானைத் தலைவரை கடைசி ஒரு முறையாவது கண்டுவிடுவோம் எனக் காட்டாற்று வெள்ளம்போல் குவிந்தனர் தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்கள்.

அய்யா அவர்களின் அயராத அரை நூற்றாண்டுத் தொண்டாலே கல்வி உரிமையும் உத்தியோக வாய்ப்பும் பெற்று உயர்ந்த அரசு அலுவலர்கள். கைம்மாறு கருதாத காவலருக்கு, தாம் இறுதிநன்றி மரியாதையாவது காணிக்கையாகச் செலுத்துவோம் என்று குவிந்துவிட்டனர்.

ஜாதிப்பிரிவாலும் சனாதன சதியாலும் பிளக்கப்பட்டு கூறுபடுத்தப்பட்ட மக்களைக் கூட்டிவைத்து கூர்த்த பகுத்தறிவு ஒளிபாய்ச்சி ஓரினம் எனும் உணர்வை ஊட்டிய ஒரே தலைவருக்கு உயிரையே அர்ப்பணமாகக் கேட்டாலும் கொடுக்க கோடி கோடி தொகை மக்கள் இங்குண்டு.

உழைத்து உழைத்து, அதனாலே மீளா ஓய்வு எடுத்துக் கொள்வோம் என்ற உணர்வோடு கண்ணுறங்கிவிட்ட கால ஞாயிற்றின் கடைசிக் காட்சியைக் காண்போம் எனும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பில் தமிழினமே தலைநகரில் தேக்கம் கொண்டுவிட்டது.

பெண் என்றால் பேதை என்று கருதப்பட்ட தமிழ்க் குலப் பெண்களுக்கு பேசும் உரிமை, கல்வி கற்கும் உரிமை, சொத்துரிமை, விவாகரத்துரிமை இன்னபிற உரிமைகளை எல்லாம் ஓயா உழைப்பாலே வழங்கிய வள்ளலின் வாடா உடலைக் கண்டு வணக்கம் செலுத்துவோம் என்று தமிழ்க் குலப் பெண்கள் சென்னை நகரையே முற்றுகை இட்டுவிட்டனர்.

தந்தையே உங்கள் உழைப்பு வீண் போகவில்லை நாங்கள் நன்றிகொன்ற பக்தர்கள் அல்ல - உம்மடி பற்றிய வழி நடக்க இலட்சோப லட்ச மக்கள் நாங்கள் காத்திருக்கிறோம் என்று வெளிப்படுத்தும் வண்ணம் சென்னை மாநகர் எங்கும் கருஞ்சட்டை வெள்ளம், பொதுமக்கள் பிரவாகம்!

- நினைவுகள் நீளும்

-அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில் கட்டுரை

அரசியல் சட்ட மோசடி

அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில்.... - கி. வீரமணி

அரசியல் சட்ட மோசடி

நம்மை ஆளும் சிவில் சட்டம் இந்துத்துவா என்ற இந்துச் சட்டம். இந்தச் சட்டத்திற்கும் தமிழனுக்கும், மொட்டைத்தலைக்கும் முழங்காலுக்கும் உள்ள சம்பந்தம்தான்! தன்னைத் தமிழன் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் அவரும், திராவிடன் என்று மார்தட்டும் எவரும் இந்து என்று சொல்ல முடியுமா? The Concise Oxford Dictionary of Current English பக்கம் 516 இல் Hindu என்பதற்கு “Aryan of N. India Who (also anyone who) professes Hinduismஎன்று போட்டிருப்பதுடன் இதற்கு சமஸ்கிருத ரூட் (வேர்ச் சொல்) Sindu River என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. ஹிந்து என்றோ, இந்து மதம் என்றோ, இந்தியா என்றோ ஆரியர்களின் எந்த ஆதாரத்திலும் ஒரு இடத்திலாவது சொல்லப்படவில்லையே! சென்னைப் பல்கலைக்கழகம் வெளியிட்டுள்ள தமிழ் லெக்சிகன் என்ற பேரகராதியிலும் (பக்கம் 296) ஹிந்து என்பது சுட்டிக் காட்டப்படுகிறது.

அப்படிப்பட்ட காட்டுமிராண்டி காலப் பழக்க வழக்கங்கள், எண்ணங்கள் இவைகளைக் கொண்ட ஆரிய மதம், அந்த ஆரிய மதக் கோட்பாடுகளைப் பாதுகாக்கும் சட்டம்தான் ஹிந்துச் சட்டம். அதை நம் மீது சுமத்துவது முறையா?

அதன் காரணமாக பெரும்பாலான நாம் வெகு சிறுபான்மையோரின் வைப்பாட்டி மக்களாக இருக்கலாமா? ஒரு கூட்டத்திற்குரிய தகுதியான அம்சம் எதுவும் இந்தச் சட்டத்தில் கிடையாது. சட்டம் தெரியாத சமஸ்கிருதவாதிகள், சமஸ்கிருதம் தெரியாத சட்டவாதிகள் இவைகளின் மூளைகளது கற்பனையே இந்து லா என்று நெல்சன் என்ற அறிஞர் கூறினார்.

அந்தச் சட்டம் இன்னமும் நம்மை ஆளுவதா? சுதந்திர நாட்டில் மனிதனைச் சூத்திரன் என்று தயங்காது, நா கூசாது அழைக்கும் சட்டம் அனுமதிக்கப்படலாமா? இந்த இந்து லாவுக்கு ஆதாரம், சுருதிகளும் ஸ்மிருதிகளும் ஆகும். இவைகளைச் செய்தவர்கள் யார் என்றால் ரிஷிகளாம்! அந்த ரிஷிகள் பிறப்போ ஆபாசம், அருவருப்பு, அறிவுக்குப் பொருந்தாதவைகள். இவைகளை இன்று 1973 இல் ஏற்கிறோம் என்றால் நாம் காட்டுமிராண்டிகளா? நாகரிக மனிதர்களா?

இதை மாற்றி அமைக்க வேண்டும். மத்திய அரசு அதற்காக அவர்கள் மலையைத் தூக்கவேண்டியதில்லை.

அவர்களது அரசியல் சட்டத்தில் உள்ள Directive Principles of the state policy என்ற நான்காம் பாகத்தில், 44 ஆவது பிரிவில், “The State shall endeavour to secure for the citizens, a uniform civil code throughout the territory of India.” இந்தியா முழுமைக்கும் உள்ள குடிமக்களுக்கு ஒரே மாதிரியான வகையில் அமல்படுத்தக்கூடிய சிவில் சட்டத்தினை அரசு ஏற்படுத்த முயற்சிக்க வேண்டும் என்று கூறப்பட்டிருக்கிறதே அதை அமல்படுத்தினாலே போதுமே!

சுயராஜ்யத்திற்கு வெள்ளி விழா கொண்டாடி ஓராண்டு ஆகிவிட்டது. இந்த 26 ஆண்டு காலத்தில் இதைச் செய்ய டில்லி அரசு காதொடிந்த ஊசிமுனை அளவுக்காவது முயற்சி எடுத்ததா? தொடர்ந்து பார்ப்பனத் தலைமையே இந்திய ஆட்சிக்கு இருப்பதால் இதில் கை வைக்க அவர்களுக்கு மனம் வரவில்லை என்றுதானே மற்ற மக்கள் எண்ண வேண்டும்?

Directive Principles of the State Policy என்பவைகள் அரசுக்கு ஆணை பிறப்பிக்கும் பகுதி (Mandatory) அல்ல; வெறும் பரிந்துரைதான் (Recommendatory) என்றுகூட இப்போது அரசு தரப்பில் எவரும் மழுப்பல் பதிலைக்கூடத் தரமுடியாது. காரணம், 40ஆவது அரசியல் சட்டத் திருத்தத்திற்குப் பிறகு அப்பகுதியும் சட்ட வலிமை வாய்ந்தவைகளாக சுப்ரீம் கோர்ட்டால் கருதித் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டுவிட்டது!

எனவே, அவர்கள் எழுதி வைத்து ஏட்டுச்சுரைக்காய் ஆக்கியதை, உண்ணும் சுரைக்காயாக ஆக்குங்கள் என்று கேட்கும் கோரிக்கையை டில்லி அரசு ஏற்க வேண்டாமா? என்ற நிலையில் இதைவிடப் பெருத்த அரசியல் சட்ட மோசடி (Fraud on the Constitution) வேறு இருக்க முடியுமா? இதுவரை நம் போராட்டத்திற்கு இரண்டாயிரம் பேர்களுக்கு மேல் பேர் கொடுத்துள்ளார்கள்.

இன்னும் கொடுக்க இருக்கிறார்கள். நம் போராட்டம் அரசியல் நோக்கத்திற்காக அல்ல; நமக்கு மானம் வேண்டும் என்பதற்காக. இதை யாரும் எதிர்க்க மாட்டார்கள் - ஏதோ சட்டமன்றத்தில் ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக எதிர்த்து இருப்பார்கள். மற்றபடி மானம் வேண்டாம் என்று யார்தான் சொல்வார்கள்? இழிவு ஒழிவது மட்டுமல்ல- உலகத்திலேயே நல்ல பகுத்தறிவுள்ள சமுதாயமாக நாம் திகழ வேண்டும் என்று எடுத்துரைத்தேன்.

உணர்ச்சிப் பிழம்பாக இங்கு கூடியிருந்த கருஞ்சட்டைப் பட்டாளத்திடையே தந்தை பெரியார் அவர்கள் மாநாட்டுத் தலைமையுரையாற்றுகையில் சட்டத்தைக் காட்டி அச்சுறுத்தி எங்களைப் பணிய வைக்கலாம் என்று எண்ணிவிடாதே என்று கடும் எச்சரிக்கை விடுத்தார்கள்.

குறிப்பாக, நமது வரவேற்புக் குழுத் தலைவர் காலையில் மிகச் சிறப்பான உரையை நிகழ்த்தினார். அதற்கு மேல் ஒன்றும் நான் சொல்வதற்கு என்று ஒன்றும் இல்லை என்று அய்யா குறிப்பிட்டார்கள்.

நாம் மனித இழிவை ஒதுக்க வேண்டும் என்ற லட்சியத்திற்காகக் கூடி இருக்கிறோம். வேறு எந்தப் பலனையும் எதிர்பார்த்து நாம் கூட்டம் கூடவில்லை. நூற்றுக்கு 97 பேராக உள்ள மக்களை சட்டத்தில் ஈன ஜாதி என்று எழுதி வைப்பது என்ன நியாயம்? நான் சொல்கிறேன், சட்டத்தில் இருப்பதில் ஒன்றும் ஆச்சரியம் இல்லை. அதைப் பொறுத்துக்கொண்டு இருக்கிறோம் என்றால் இதைவிடக் கேவலம் ஒன்றும் இல்லை. சூத்திரன் என்றால் ஆத்திரம் கொண்டடி என்றெல்லாம் சொல்லி வந்திருக்கிறோமேயல்லாமல் காரியத்தில் ஒன்றும் நடைபெறவில்லை.

சட்டத்திலேயே இழிவு பொறிக்கப்பட்டு இருக்கிறதே அதை மாற்று என்கிறோம். யோக்கியமான அரசாங்கம் என்றால் என்ன செய்ய வேண்டும்? சரி இதுவரை நாங்கள் அதைச் கவனிக்கவில்லை - மாற்றி விடுகிறோம் என்று ஏற்பாடு செய்வதுதானே நியாயம். அதைவிட்டுவிட்டு நியாயம் கேட்கிற என்னைப் பார்த்து நாட்டுப் பிரிவினை கேட்கிறான் - ஏழு வருடம் ஜெயிலில் போடு என்றால் இது என்ன நியாயம்?

நீங்கள் கேள்விப்பட்டு இருக்கிறீர்களா? உலகத்தில் எந்த நாட்டிலாவது அந்த நாட்டு மக்கள் மைனாரிட்டி மக்களுக்குத் தேவடியாள் மக்களாக இருக்கிறார்களா? இங்குதானே அந்தக் கொடுமை இருக்கிறது. இதை நாம் பொறுத்துக்கொண்டுதான் தீரவேண்டுமா? சட்டம் இன்று நமது இழிவை நிலைநிறுத்துகிறது. இதை மாற்ற முடியாதா? சின்னக் காரியம்தானே. இதை மாற்றவில்லை என்றால் உன்னை மாற்றித்தான் தீரவேண்டும். இதை வைத்துக் கொண்டே உன்னை ஒழித்துக்கட்ட வேண்டியதுதான். சட்டத்தைக் காட்டி அச்சுறுத்தி எங்களைப் பணிய வைக்கலாம் என்று மட்டும் எண்ணிவிடாதே. பயந்தவர்கள் நாங்கள் என்றால் இந்தக் காரியங்களில் எல்லாம் ஈடுபடுவோமா? எங்களை மிரட்ட ஆரம்பித்தாயானால், மிரட்டித்தான் பாரேன் என்று நாங்களும், சரி ஒரு கை பார்ப்போம் என்று கீழே இறங்கி வந்துவிடுவோம். இந்து என்று சொல்லிக் கொள்கிறோமே அதற்கு அடிப்படை உண்டா? இந்து என்றால் கருப்பன், திருடன் என்ற அர்த்தமும் உண்டு. உலகிலேயே இதைப் போன்ற குழப்பமான காட்டுமிராண்டி மதம் வேறு எங்கும் கிடையாது. இதிலிருந்து நாம் விடுபட்டால்தான் நம் மானம் மிஞ்சும்.

சுயமரியாதைச் சங்கம் நம் நாட்டில் தோன்றுகிறவரை நம் நாட்டில் இந்து சனாதன சங்கம் என்ற பெயரில் அமைப்புகள் இருந்து வந்தன. சனாதன சங்கம் என்றால் வருணாசிரமம் என்று அர்த்தம். வருணாசிரமம் என்பது தர்மத்தைக் காப்பாற்றுவதுதான் என்று பொருள். சுயமரியாதை இயக்கம் தோன்றியதற்குப் பிறகுதான் அவை எல்லாம் மறைந்தன என்று குறிப்பிட்டார்கள்.

நமது இழிவை ஒழிக்கும் காரியத்தில் பல கஷ்டங்களையும் நாம் கடந்துதான் தீரவேண்டும். ஆகவே, தோழர்களே மீண்டும் மீண்டும் சொல்கிறேன், நமது இழிவு ஒழியாவிட்டால் பிரிவினைதான்! நமது இழிவு ஒழியாவிட்டால் பிரிவினை தான்! பிரிவினைதான்! இதில் இன்னொரு முக்கிய விஷயம். நம் இழிவை ஒழித்துக் கொள்வதற்கு நாம் உண்மையாக இருக்கிறோம் என்பதை எதிரிகள் தெரிந்து கொள்ளும் அளவுக்கு நமது இனத்தவர்கள் பெருவாரியாக இதில் ஈடுபட வேண்டும். குறிப்பாக, பெண்கள் அதிகம் ஈடுபட வேண்டும் என்று எடுத்துரைத்தார்கள்.

நமது ஆட்சி கடவுள், மத நடவடிக்கைகள் சம்பந்தமற்ற மதச் சார்பற்ற (Secular State ஆட்சி என்று பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ளது என்ற போதிலும் , மக்கள் எல்லோரும் மதப்படியும் அதிகப்படியும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் முஸ்லிம், கிறிஸ்தவர், பார்சி, சமணர்கள், சீக்கியர்கள், பகுத்தறிவாளர் நாஸ்திகர்கள் உள்பட இந்துமதஸ்தர்கள் என்று ஆக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட இந்துக்களில் இரண்டு ஜாதி உண்டென்றும், அவற்றில் ஒன்று பார்ப்பனர் (பிராமணர்) மற்றுமொன்று பார்ப்பனர் தவிர்த்த மற்ற எல்லா மக்களும் சூத்திரர்கள் ஆவார்கள் என்றும் பிரிக்கப்பட்டு இருக்கிறார்கள். மற்றும், சூத்திரன் என்றால் நாலாவது ஜாதி ஆவான் என்பதோடு, எமன் என்றால் பார்ப்பானுடைய (பிராமணனுடைய) கட்சி மகனாவான் என்று இந்து லா என்னும் சட்டத்திலேயே விளக்கம் கொடுக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

இந்திய அரசியல் சட்டத்தின் 372 ஆவது விதி இந்து லா என்பதை அங்கீகரிப்பதோடு, மதச் சுதந்திர உரிமை என்னும் பேரால், அரசியல் சட்டத்தில் சொன்ன 25,26ஆவது ஷரத்துக்களைக் காட்டி சுப்ரீம் கோர்ட் அனைத்து ஜாதியினரும் அர்ச்சகராக முடியாது என்றும், மத விஷயங்களில் அரசு தலையிட்டு ஜாதி ஒழிப்பு போன்ற சீர்திருத்தங்களைச் செய்ய இயலாது என்றும் திட்டவட்டமாக அண்மையில் ஒரு தீர்ப்பில் சுட்டிக்காட்டியிருப்பது பார்ப்பனரல்லாத சூத்திர மக்களாகிய நம் மக்கள் இழிவினை என்றும் நிலைநிறுத்தும் தன்மையில் இருப்பதால், அதனை மாற்றி நம்மை மனிதர்கள், சமத்துவம் வாய்ந்த மனிதர்கள் என்பதைச் சட்டம் அங்கீகரிக்க வேண்டும் என்பதால், கீழ்க்காணும் வகையில் அரசியல் சட்டம் திருத்தப்பட்டாக வேண்டும் என்று அரசியல் காரணங்களின்று, சமுதாயக் கண்ணோட்டத்தோடு தமிழர் சமுதாயத்தின் சார்பாக மத்திய அரசாங்கத்தை நாம் கேட்கிறோம்.

ஜாதியைப் பாதுகாப்பதற்கே அரசியல் சட்டம் அமைந்துள்ளது என்பதற்கு உள்ளங்கை நெல்லிக்காய் போன்ற உதாரணம், அண்மைக்காலத்தில் சுப்ரீம் கோர்ட்டில் அர்ச்சகர் இடத் திருத்தம் சம்பந்தமாக வந்த தீர்ப்பாகும்.

கோயில் கர்ப்பகிரகத்தின் உள்ளே செல்ல அர்ச்சகர் தவிர்த்த வேறு எவருக்கும் உரிமை கிடையாது. அர்ச்சகராவதற்கு ஆரம்பப்படி பார்ப்பனர் தவிர்த்த வேறு எவருக்கும் தகுதி கிடையாது என்பதால் கர்ப்பகிரகத்திற்கு வெளியேதான், மந்திரித் தமிழன் நீதிபதித் தமிழன், அய்.ஏ.எஸ், தமிழன் முதல் அன்னக்காவடி பக்தனான தமிழன் வரை நிற்க வேண்டும் என்றால், இது மனித சமுதாயத்திற்கே இழிவான காரியம் அல்லவா? இதைத் தெரிந்து நமது தந்தை பெரியார் குரல் கொடுத்தார். சாமி சிலை வரை சென்று தொடும் உரிமை பார்ப்பனரைப் போல எல்லா மக்களுக்கும் வேண்டும் என்று கேட்டோம். அதன் மூலம் ஜாதி ஒழிய - அவமானம் நீங்க வழி ஏற்பட வேண்டும் என்று கேட்டோம்.

அனைத்து ஜாதியினரும் இதற்கு அர்ச்சகராகலாம் என்று ஒரு சமுதாய சமத்துவச் சட்டத்தைத் தி.மு.க. அரசு 1970 இல் நிறைவேற்றியது. 4 கோடி மக்களின் பிரதிநிதிகளான 234 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் இதற்கு எதிர்ப்போ சலசலப்போ இன்றி ஏகமனதாக நிறைவேற்றி தனிப் பெருமை பெற்றது! ஆனால், அதைக் கண்டு மனம் எரிந்த பார்ப்பனர், ஜாதி ஆதிக்கத்தின் வேரில் வெந்நீர் ஊற்றுகிறார்களே என்று கருதி, உடனே டில்லி சுப்ரீம் கோர்ட்டுக்குப் படை எடுத்தனர், 1 டஜன் (12) பார்ப்பனர் ரிட்களைப் போட்டனர். வழக்கைப் பொறுத்து தமிழக அரசு வென்றது என்றாலும், தத்துவத்தைப் பொறுத்து பார்ப்பனர்களே வெற்றி பெற்றார்கள்!

அதாவது, ஆகம சாஸ்திரங்களுக்கு விரோதமாக அனைத்து ஜாதியினரை அர்ச்சகராக்க அரசியல் சட்டம் இடம் தராது என்று பட்டரங்கமாய் தீர்ப்பளித்துவிட்டது இந்தியாவின் கடைசி நீதிமன்றமான சுப்ரீம் கோர்ட்!

இந்திய அரசியல் சட்டத்தின் அடிப்படை உரிமைகளில் முக்கியமானது 25, 26ஆவது பிரிவுகளின் கீழ் வழங்கப்பட்டுள்ள மதச் சுதந்திர உரிமை. அதன்படி, சம்பந்தமான விஷயங்களில் தலையிட (to interfere with matters of religion) அதனைப் பாதிக்கும் வகையில் சட்டம் இயற்ற அரசுக்கு உரிமை இல்லை என்று தீர்ப்பளிக்கப்பட்டுவிட்டது!

அத்தீர்ப்பில் உள்ள சில வரிகளை உங்களுக்குச் சுட்டிக்காட்டுவது மிகவும் அவசியமான ஒன்றாகும். விக்ரகங்கள் சம்ரோட்சனை செய்யப்பட்ட இந்தக் கோயில்களில் தகுதி படைத்த அர்ச்சகர் அல்லது பூசாரி மட்டுமே கர்ப்பகிரகத்தின் உள்ளே போகலாம் என்று ஆகமங்கள் வலியுறுத்துகின்றன; ஆகமங்கள் அர்ச்சகருக்கு விதித்துள்ள தினசரி அனுஷ்டானங்களைச் செய்த பிறகே கர்ப்பகிரகத்தினுள் போகலாம்.

அர்ச்சகன் என்ற முறையில் விக்ரகத்தை வழிபாடு செய்கின்ற நேரத்தில் அவன் தொடவேண்டிய அவசியம் உள்ளது, அவ்வாறு விக்ரகத்தைத் தொடுவது அர்ச்சகனின் கடமையும் உரிமையும் ஆகும். -வேறு யாராவது விக்ரகத்தைத் தொடுவதால் அது தீட்டாகிவிடும். யார் யார் கர்ப்பகிரகத்தினுள் போகலாம், யார் யார் அதனுள் போகக்கூடாது, யார் வழிபடலாம், எந்த இடத்திலிருந்து வழிபடலாம் என்பதெல்லாம் மதம் சம்பந்தப்பட்ட செய்திகளாகும். அது கோயில்களின் பூஜை அனுஷ்டானங்கள் குறித்த சட்டங்களில் விதிக்கப்பட்டுள்ளது. (மேற்கண்ட தீர்ப்பில் அது விளக்கப்பட்டுள்ளது.)

ஆகமங்கள் அனுமதிக்காத அர்ச்சனை விக்ரகத்தைத் தொடச்செய்வதன் மூலம் அதனைத் தீட்டாக்குகின்ற அல்லது அசுத்தப்படுத்துகின்ற அரசாங்கத்தின் எந்த ஒரு நடவடிக்கையும் இந்து பக்தனுடைய மத நம்பிக்கைகள், பழக்கவழக்கங்கள் ஆகியவற்றின் உயிர்நாடியில், பலாத்கார முறையில் தலையிடுவதாகும். ஆகவே, இத்தகைய அரசாங்க நடவடிக்கை அரசியல் சட்டத்தின் 25(1) பிரிவின்படி சட்ட விரோதமானது என்பது மேலெழுந்தவாரியாகவே தெரிகிறது.

விக்டோரியா மகாராணியின் 1858-ஆம் ஆண்டு பிரகடனம் இந்த மதச் சுதந்திர உரிமை உங்கள் மத விவகாரங்களில் ஆட்சியாளர் களாகிய (பிரிட்டிஷ்காரர்களான, அந்நியர்களான) நாங்கள் தலையிட மாட்டோம் என்று உறுதி கூறியது.

அதே மதச் சுதந்திர உரிமை சுயராஜ்யத்திற்குப் பிறகு, மக்களால் நமக்கு நாமே, வழங்கப்படும் ஓர் அரசியல் சட்டத்தில் இடம் பெறலாமா? இதை இடம் பெற வைத்தது பார்ப்பன சூழ்ச்சி அல்லாமல் வேறு என்ன? வெள்ளைக்கார ஆட்சிக் காலத்தில் நடைபெற்ற சமூக சீர்திருத்தம்கூட சுயராஜ்ய ஆட்சியில் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை என்றால் அதன் தத்துவம் என்ன? உள்நோக்கம் என்ன? இன்றைய ஆட்சி சோஷியலிசத்தை அமலாக்குவதாக சொல்லிக் கொள்ளும் ஆட்சி, சோஷியலிசம் என்றால் அதில் சூத்திரனுக்கும் பார்ப்பானுக்கும் இடம் உண்டா?

சோவியத் நாட்டோடு 15 ஆண்டு உடன்பாடு செய்துள்ளது. இந்திய அரசு உறவுக்குக் கைகொடுப்பது சோவியத் ரஷ்யாதான் என்று பிரதமர் கூறுகிறார். அந்த சோவியத் நாட்டு அரசியல் சட்டத்தில் 124 ஆவது பிரிவில் “Freedom of religious worship and anti - religious worship and anti-religious propaganda shall-be recognised for all citizens” என்றுதான் கூறப்பட்டுள்ளது.

மத வழிபாட்டுச் சுதந்திரமும், மதத்தினை எதிர்த்துப் பிரச்சாரம் செய்யும் உரிமையும் ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் உண்டு என்பதை அங்கீகரிக்கிறது. இதில் முக்கியமான ஒன்று கோடிட்டுக் காட்டப்பட வேண்டும். அந்தப் பிரச்சாரம் அனுமதிக்கப்படவில்லை. (“Freedom of religious propaganda is not guarenteed”).

ஆனால், மற்றதெற்கெல்லாம் ரஷ்யாவைப் பார்க்கும் இவர்கள் ஆட்சியில் இங்கு என்ன நடக்கிறது? ஜனாதிபதி, பிரதமர், உபஜனாதிபதி முதல் அனைவரும் ராவணனை எரிக்கும் ராம் லீலா விழா முதல் சாதாரண புட்டபர்த்தி சாயிபாபாவிடம் செல்லுவது வரை மதப் பிரச்சாரக் காரியங்களில் கலந்து கொள்ளுகிறார்களே!

- அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில் கட்டுரை

செவ்வாய், 18 மே, 2021

'ஸ்ரீ' போய் 'திரு' வந்தது எப்படி?

சிறந்த நூலிலிருந்து சில பக்கங்கள்...

'ஸ்ரீ' போய் 'திரு' வந்தது எப்படி?

நூல் : நீதிக்கட்சி வரலாறு தொகுதி -1, தொகுதி -2

ஆசிரியர் : க. திருநாவுக்கரசு

வெளியீடு : நக்கீரன் பதிப்பகம்,

1, அன்னை நாகம்மை தெரு,
மந்தைவெளி, சென்னை - 28.

தொலைப்பேசி : 044-2493 4574

மொத்தப் பக்கங்கள் : 1078

விலை : ரூ. 1,200.00

தாழ்த்தப்பட்டோரின் இழிவான பெயர் நீக்கப்பட்டது

தாழ்த்தப்பட்ட பழங்குடி மக்கள் பஞ்சமர், பள்ளர், பறையர் எனும் இழிவான பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டு வந்தனர். இப்படி அப்பழங்குடி மக்களை அழைப்பது அவர்களை அவமானப்படுத்தும் செயலாகும் என்று நீதிக்கட்சி கருதியது. ஆகவே, நீதிக்கட்சித் தலைவர்களுள் ஒருவரான டாக்டர் சி. நடேசனார் திராவிடர் சங்கத்தின் சார்பில் அரசாங்கத்திற்கு ஒரு மகஜரைச் சமர்ப்பித்தார். அம்மகஜரில் தாழ்த்தப்பட்ட பழங்குடி மக்களை இழிவான பெயர்களில் அழைப்பதைவிட்டு - அச்சொற்களை நீக்கிவிட்டு ஆதித்திராவிடர்கள் என்ற வரலாற்றுப் பெயரை உறுதிப்படுத்தும் முறையில் அரசாங்கம் அங்கீகாரம் செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டது. டாக்டர் சி. நடேசனார் அரசாங்கத்திற்கு ஒரு மகஜர் அளித்ததோடு நின்றுவிடாமல் 1920ஆம் ஆண்டு சென்னை நகரமன்றத்திலும் இது குறித்து ஒரு தீர்மானம் கொண்டு வந்து நிறைவேற்றினார்.

1921ஆம் ஆண்டு சென்னை மாகாணத்தில் மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பு எடுக்கப்பட்டது. அதுபோது பஞ்சமர் முதலான பெயருக்குப் பதிலாக நீதிக் கட்சியின் வேண்டுகோளின்படி ஆதித்திராவிடர் எனும் பெயரைச் சேர்க்கவும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. இதையொட்டிதான் ஆதித்திராவிடர் என்ற சொற்களைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று சென்னை மாகாண சட்டமன்றத்தில் தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்டு நிறைவேற்றப்பட்டது. 1922ஆம் ஆண்டு மார்ச் திங்கள் 25ஆம் நாள் பெயர் மாற்றத்திற்கு முறையான உத்தரவினை நீதிக்கட்சி அரசு வெளியிட்டது.

வேறு எந்தக் கட்சியும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களைப் பற்றிச் சிந்திக்காத காலத்திலேயே நீதிக்கட்சி அவர்களைப் பற்றிப் பரிசீலிக்கத் தொடங்கிவிட்டது என்பதையே ஆதித்திராவிடர் பெயர் மாற்ற உத்தரவு எடுத்துக்காட்டுகிறது.

நீதிக்கட்சி பாரதியின் பாடல்களைப் பறிமுதல் செய்ததா?

நீதிக்கட்சி ஆட்சியின் போது பாரதியாரின் பாடல்கள் பறிமுதல் செய்யப்பட்டது என்பதாகச் சிலர் பேசியும் எழுதியும் வருகிறார்கள். ஆனால், உண்மையில் பாரதியார் பாடல்கள் எப்படி பறிமுதல் செய்யப்பட நேர்ந்தது என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

பர்மா நாட்டில் தமிழர்கள் மிகுதியாகக் குடியேறி வாழ்ந்து வந்தார்கள். அவர்களுக்கான தமிழ் நாளேடுகளும் அங்கே வெளிவந்து கொண்டு இருந்தன. இவை காங்கிரஸ் சார்புள்ள ஏடுகளாகும். இவ்வேடுகளில் பாரதியாரின் பாடல்களைப் பயன்படுத்தியதோடு அன்றி அவை பர்மா அரசுக்கு எதிரானவை - இராஜ துவேஷமானவை என்ற உணர்ச்சியைத் தோற்றுவித்து எழுதின. இதனால் பர்மா அரசு பாரதியாரின் பாடல்கள் இராஜ துவேஷமானவை என்கிற முடிவுக்கு வந்தது. பாரதியார் பாடல்கள் எங்கிருந்தாலும் அவற்றைப் பறிமுதல் செய்ய வேண்டும் என 7.8.1928இல் பர்மா அரசு உத்தரவையும் பிறப்பித்தது.

இவ்வுத்தரவைப் பிறப்பித்ததோடு அதனை செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டை கெசட்டில் வெளியிடுமாறு அனுப்பி வைத்தார்கள். அவ்வுத்தரவு 11.9.1928இல் வெளியான சென்னை கோட்டை கெசட்டின் முதல் பாகத்தில் பர்மா சர்க்கார் அறிக்கையாக வெளிவந்தது. இதன் அடிப்படையில்தான் சென்னை மாகாணத்தில் இருந்த பாரதியாரின் புத்தகங்களைப் பறிமுதல் செய்தார்கள். நீதிக்கட்சி பாரதியாரின் பாடல்களைப் பறிமுதல் செய்ய எந்தவித உத்தரவையும் பிறப்பிக்கவில்லை. இதற்கு முழுக்காரணம் பர்மா அரசாங்கம்தான்! பாரதியாரின் பாடல்களைப் பறிமுதல் செய்ததற்கு எந்தவிதத்திலும் சம்பந்தமில்லாத நீதிக்கட்சியினர் பெயரிலும் சட்டமெம்பர் திவான் பகதூர் கிருஷ்ணன் நாயர் பெயரிலும், சர் உஸ்மான் பெயரிலும் பழி சுமத்துவது சரியானது அன்று. இரட்டை ஆட்சியில் நீதிக்கட்சியின் அதிகாரம் என்ன? - என்பதும் காங்கிரசாருக்குத் தெரிந்தும் பாரதியார் பாடல்களைப் பறிமுதல் செய்த விவகாரத்தோடு நீதிக்கட்சியைச் சம்பந்தப்படுத்திப் பிரச்சாரம் செய்து வந்தனர்.

******

பெரியார் வேண்டுகோளும் தமிழ்மொழியை அரசியல் மொழியாக்கத் தீர்மானமும்

இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலேயே தமிழ்மொழியின் சீரிளமைத் திறமும் ஆற்றலும் பொதுமக்களிடையே நாள், வார, மாத ஏடுகளின் மூலமாகவும் புதிய தமிழ் நூல்களின் வருகையாலும் பரவத் தொடங்கிவிட்டது. சென்னை மாகாணம் பல மொழிகளைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட வசிப்பிடமாக மாறிவிட்டு இருந்தது. ஏற்கெனவே தமிழகத்தில் தெலுங்கு மொழி 300 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக ஆட்சி மொழியாக இருந்து வந்தது. அதன் வீச்சும் நெடியும் 20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் குறைந்தபாடில்லை. பல தமிழ்க் குடும்பங்களில் 19ஆம் நூற்றாண்டிலும் 20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலும் தெலுங்கை ஒரு மொழியாகப் படித்து வந்தனர். ஆங்கில ஆட்சியின் அழுத்தம் அதிகமானபோது ஆங்கிலத்தின் வீச்சு அரசு நிருவாகத்திலும் பொது மேடைகளிலும் எதிரொலித்தது. தாய்மொழியைப் பற்றிய சிந்தனையை வயிற்றுப்பாடு மூழ்கடித்தது என்று கூறினாலும் தாய்மொழி உணர்ச்சி உடையவர்கள் குரல் எழுப்பவே செய்தனர்.

இந்திய விடுதலை இயக்கத்தினர், ஹோம் ரூல் இயக்கத்தினர், நீதிக்கட்சியினர் போன்ற அரசியல்வாணர்கள் தத்தமது கருத்துகளை நாட்டு மக்கள் புரிந்து கொள்ளவும் அந்தந்தக் கட்சியினர் தத்தமது கொள்கைகளை எடுத்து வைப்பதற்கும் தாய்மொழி மூலமான தொடர்பு கட்டாயம் தேவை என்ற நிலை உருவாகிவிட்டது. இந்தியா முழுமையும் இத்தொடர்பு வெவ்வேறு கோணத்தில் தோன்றியது. தமிழகத்தில் 1918 முதல் கட்சி நடவடிக்கைகளைத் தமிழில் நடத்த வேண்டும் என காங்கிரஸ் தீர்மானித்தது. பொது மேடைகளில் தமிழில் பேசவும் நடவடிக்கை மேற்கொள்ளப்பட்டது. இதனூடே மொழிவழித் தேசிய உணர்வுகளும் வளர்ச்சி அடையத் தொடங்கின. 1920ஆம் ஆண்டிலேயே டாக்டர் சி.நடேசனார் தமிழ் மொழியின் பழைமையைப் பற்றியும் அதன் இலக்கியங் களைப் பற்றியும் சட்டமன்றத்தில் எடுத்துரைத்தார்.

வகுப்புவாரிப் பிரதிநிதித்துவமும், அரசியல் மற்றும் உத்தியோகங்களில் இடஒதுக்கீடும் முக்கியப் பிரச்சினையாக இருந்ததைப் போல் மொழிப் பிரச்சினை முதலாம் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் (1937_-1940 வரை) இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். மொழிப் போருக்குப் பிறகுதான் அரசியல் வானில் மொழியின் முக்கியத்துவம் பெரிதும் உணரப்பட்டது. முதல் மொழிப் போரில் கட்டாய இந்தி திரும்பப் பெறப்பட்டது என்பது திராவிட இயக்கத்திற்குக் கிடைத்த முக்கியமான வெற்றியாகும்.

பெரியார் இதன் அடுத்தகட்டமாக இரண்டுவித நடவடிக்கைகளை மேற் கொண்டார். ஸ்ரீ என்பதற்குப் பதிலாக திரு என்பதைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என மாநாடுகளிலும் கமிட்டிக் கூட்டங்களிலும் தீர்மானம் நிறைவேற்றி அரசுக்கு நீதிக்கட்சியின் அமைப்புகள் அனுப்பி வைத்தன. இத்தீர்மானங் களுக்குப் பிறகு பெரியார் கீழ்க்காணும் வேண்டுகோள் ஒன்றினை அவரது பெயரால் ஈரோட்டிலிருந்து 10.03.1942இல் வெளியிட்டார். அவ்வேண்டுகோள் இதுதான்:-

ஐயன்மீர்,

நாம், நமது மகாநாடுகளிலும், கமிட்டிக் கூட்டங்களிலும், நம் மக்களுடைய பெயர்களுக்கு முன்பாக மரியாதை வார்த்தையாக இப்போது சர்க்காரால் உபயோகப்படுத்தப்படும் ஸ்ரீ என்கிற வார்த்தைக்குப் பதிலாக திரு என்கிற வார்த்தையை உபயோகப்படுத்த வேண்டும் என்று தீர்மானம் செய்து, சென்னை சர்க்காருக்கு அனுப்பி இருந்தது யாவரும் அறிந்திருந்ததேயாகும்.

இப்போது சென்னை சர்க்காரார் அந்தப்படி மாறுதல் செய்யும் விஷயத்தில் பொதுமக்களின் அபிப்பிராயம் அறிய விரும்புகிறார்கள் எனத் தெரிவதால், தாங்கள், தங்கள் ஊரில் உடனே ஒரு பொதுக்கூட்டம் ஏற்பாடு செய்து, அந்தப்படி மாற்ற வேண்டியது பற்றி தீர்மானம் நிறைவேற்றி, அதை சர்க்கார் சீப் செக்ரெடரி, மதராஸ் கவர்ன்மெண்ட், மதராஸ் என்ற விலாசத்துக்கு உடனே அனுப்பிக் கொடுத்து, விடுதலைக்கும் தெரிவிக்க வேணுமாய் வேண்டிக் கொள்ளுகிறேன். இது மிகவும் அவசரமான காரியமாகும்.

மற்றும், தங்கள் ஊரில் வேறு சங்கங்கள் இருந்தாலும் அதன் மூலமாயும் தீர்மானம் அனுப்பலாம். (விடுதலை 15-.03.1942).

1943ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதத்திலே திருநெல்வேலி இந்து கலாசாலையில் உள்ள கொட்டகையில் சென்னை மாகாண தமிழர் 9ஆவது மாநாடு நடைபெற்றது. மாலையில் நடைபெற்ற இம்மாநாட்டிற்கு இராவ் பகதூர் சி.எம். இராமச்சந்திர செட்டியார் தலைமை தாங்கினார். இம்மாநாட்டில் தீர்மானிக்கப்பட்ட செய்திகள் கவனங் கொள்ள வேண்டியதாக உள்ளது.

(1) சில மாதங்களுக்கு முன்பு மரணமடைந்த ஞானியாரடிகள், சுந்தரமூர்த்தி ஓதுவார், கந்தசாமியார் ஆகியோருக்கு இரங்கல் தெரிவிக்கப்பட்டது.

(2) தமிழ் மக்களுடைய சட்ட திட்டங்களை வகுத்தெழுத கா.சு. பிள்ளையைத் தலைவராகக் கொண்ட ஒரு கமிட்டியை நியமிப்பதாயும்,

(3) தமிழ்நாட்டில் தமிழ்மொழியை அரசியல் மொழியாக ஆக்க வேண்டுமென்று அரசாங்கத்தாரைக் கேட்டுக்கொள்வதாகவும்,

(4) சொல்லாக்க வேலையைச் செய்வதற்காக வி.எஸ். சீனிவாச சாஸ்திரியைத் தலைவராகக் கொண்ட கமிட்டியைக் கலைத்துவிட்டு சென்னை மாகாண தமிழ்ச் சங்கத்தார் செய்து வைத்துள்ள கலைச்சொற்கள் அடங்கிய நூலை அரசு அங்கீகரிக்கவும்,

(5) இது சம்பந்தமாக கவர்னரைப் பேட்டி காண எஸ்.முத்தையா முதலியாரைத் தலைவராகக் கொண்ட ஒரு கமிட்டியை நியமித்தும்,

(6) உயர்நிலை, ஆரம்பப் பாட சாலைகளில் தமிழ்ப் பாடம் தமிழ்ப் பண்டிதர்களால் கற்பிக்க ஆவன செய்யவும்,

(7) தமிழ் வித்துவான்களுக்கு ஆங்கிலப் பேராசிரியருக்குக் கொடுக்கும் சம்பளம் வழங்கப்பட வேண்டுமென்றும்,

(8) அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் நாதசுரம் தேர்வு வைக்கும்படியும்,

(9) தமிழர் திருமணம் போன்ற சடங்குகளை தமிழிலேயே நடத்த வேண்டும் எனவும்,

(10) தமிழ்நாட்டிற்குத் தனி மாகாணம் ஏற்படுத்தித் தரும்படி அரசைக் கேட்டுக் கொண்டும் தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. (விடுதலை 29.03.1943).

இத்தீர்மானங்களை மீண்டுமொரு முறை படித்துப் பாருங்கள். இவை 1943ஆம் ஆண்டு நிறைவேற்றப்பட்டு இருக்கின்றன. தீர்மானத்தைப் படிக்கிற போதே பிரச்சினையின் போக்கும் சிக்கலும் தெரிந்துவிடும். தமிழர் மாநாடு எனப் பெயரிடப்பட்டாலும் நீதிக்கட்சி இவற்றையெல்லாம் செயல்படுத்தியாக வேண்டும் என்கிற கட்டாயத்தில் சிக்கலை அணுகியது. அதற்கான சமூகச் சூழலும் எழுச்சியுற்றது.