ஒப்பற்ற சுயசிந்தனையாளர் பெரியார்

பெரியாரில் பெரியார்
தம் நிலை விளக்கம்போலத் தந்தை பெரியார் அவர்கள் அவ்வப்போது வெளியிட்டிருக்கும் கருத்துகள் அவர் தம் உள்ளத்தைக் காட்டும் பளிங்கு முகங்களாகத் திகழக் காண்கிறோம். அப்பளிங்கு முகங்களில் காணப்படும் அவர் தம் அகச் செவ்வியை நோக்குந்தோறும் அவர் தம் பண்பாடு அம்மவோ! எத்துணை விழுமியது என்று நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது.
என் உடல் நிலையும் எனது முடிவை அவசரப்படுத்துகிறது. நான் (எனது உடல் நிலை) படுக்கையில் இருக்கவேண்டியவன். ஆனால் என்னால் படுக்கையில் இருக்க முடியவில்லை. ஏனெனில் படுத்துக் கொண்டே முடிவு பெற எனக்கு இஷ்டமில்லை - இஷ்டமே இல்லை. நடமாடிக்கொண்டு முடிவுபெற வேண்டுமென்றே முடிவு செய்து நடமாடுகிறேன்.
(விடுதலை தலையங்கம், 10.02.1968)

தமது 90ஆவது வயதில் பலவகையிலும் உடல் வேதனையால் துன்புற்ற நிலையில், அவர் வெளியிட்டிருக்கும் இக்கருத்துகள் அவர் உள்ளத்தில் ஒரு பகுதியை வெளிப்படுத்தக் காண்கிறோம். தாம் நடமாடாமல் படுத்த படுக்கையாக இருக்க வேண்டியவர் என்பதைத் தம் உடல் தமக்குணர்த்தக் காண்கிறார் பெரியார். ஆனால், தம்மால் படுக்கையிலிருக்க முடியவில்லை என்கிறார். ஏன்? உடல் முழுதும் புண்ணா? படுத்தால் அப்புண் வலி தாங்க முடியவில்லையா? அவையெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. படுக்கையில் இருக்க முடியாத நிலை அவர் உடலுக்கில்லை; அவர் உள்ளமே அந்நிலையில் இருக்கிறது. இறுதி மூச்சு உள்ள வரையில் தம் கடமையை ஆற்றிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற உறுதி படைத்த பெரியாரின் வைரமனம் நோயாலும், முதுமையாலும் மெலிந்து, நலிந்து, நைந்த நிலையிலும் உடலைப் படுக்கவிடவில்லை என்பதுதானே அதன் பொருள். படுத்துக் கொண்டு முடிவு பெற இஷ்டமேயில்லை என்கிறாரே. நடமாடிக் கொண்டே முடிவுபெற வேண்டும் என்று நடமாடுவதாகக் கூறுகிறாரே. அதன் பொருள் என்னவென்று நினைக்கிறீர்கள்? கடமையைச் செய்துகொண்டே இருக்க வேண்டும். கடமையைச் செய்வதிலேயே தம்முடைய முடிவு ஏற்பட வேண்டும் என்பதுதானே? இப்போது அவர் உள்ளம் தெரிகின்றதல்லவா? அதன் உண்மை புரிகின்றதல்லவா? இத்தகைய பண்பட்ட உள்ளமுடையாரைக் கருதித்தான் வள்ளுவர் பண்புடையார் பட்டுண்டு உலகம் என்று கூறினார். ஆம்; மெய்தான்; பெரியார் என்னும் அப்பண்புடையார் தமிழ் உலகில் தோன்றியதனாலேதான் தமிழ் உலகம் இன்று இந்த அளவாவது வாழ்கின்றது.
முடியும்வரை கடமை செய்யவேண்டும் என்று கருதினாரே பெரியார்.

அக்கடமை என்னவென்பதை நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா? அதைத் தெரிந்து கொண்டால் தான் அப்பண்பாட்டின் மேன்மை துலங்கும்.
ஈ.வெ.ராமசாமி என்கின்ற நான் திராவிட சமுதாயத்தைத் திருத்தி உலகில் உள்ள மற்ற சமுதாயத்தினரைப்போல், மானமும், அறிவும் உள்ள சமுதாயமாக ஆக்கும் தொண்டை மேற்போட்டுக் கொண்டு அதே பணியாய் இருப்பவன்.

அத்தொண்டு செய்ய எனக்கு யோக்கியதை இருக்கிறதோ இல்லையோ, இந்த நாட்டில் அந்தப் பணிசெய்ய யாரும் வராததினால் நான் அதை மேற்போட்டுக்கொண்டு தொண்டாற்றி வருகிறேன். இதைத் தவிர வேறு பற்று ஒன்றும் எனக்கு இல்லாததாலும், பகுத்தறிவையே அடிப்படையாகக் கொண்டு கொள்கையையும், திட்டங்களையும் வகுப்பதாலும் நான் அத்தொண்டுக்குத் தகுதி உடையவன் என்றே கருதுகிறேன். சமுதாயத் தொண்டு செய்பவனுக்கு இது போதும் என்றே கருதுகிறேன்.

(உயர்ந்த எண்ணங்கள் இறுதிப் பக்கம்)
வேறு சில பெருமக்களைப்போல் அரசியல் போன்றவற்றில் தாம் ஆற்றவேண்டிய கடமைகளை இவர் சிறப்பாகக் கருதவில்லை. ஏனென்றால் நிலம் சமமாக இருந்தால்தான் அல்லது செம்மையாக இருந்தால்தான் அதில் பயிரிடுதல், வீடு கட்டுதல் போன்றவற்றைப் பற்றிப் பொறுப்பும் அறிவுமுள்ள ஒருவர் எண்ணவேண்டி வரும். அந்நிலம் மேடு பள்ளம் உடையதாய்க் காடும் கரம்புமாய்ச் சேறும் சகதியுமாய்க் கல்லும் முள்ளும் நிறைந்ததாய் இருக்குமானால் அந்நிலத்தைச் செப்பனிட்டுப் பண்படுத்துவதுதான் அத்தகையோரது முதற்கடமையாகும். அதன் பிறகே அதில் பயிரிடுவதா? என்ன பயிரிடுவது? கட்டடம் கட்டுவதா? எத்தகைய கட்டடம் கட்டுவது? என்பன போன்றவற்றையெல்லாம் எண்ணுவது தகும். பெரியார் தம் பணிக்கு உரியதாக முதலில் எல்லை கோலிக்கொண்ட நிலம் தமிழ் சமுதாயமாகும். அது உலகில் உள்ள ஏனைய பல சமுதாயங்களைப் போல் பொதுவான சீர்மையும் அற்றதாய் இருப்பதோடு, ஜாதி, சமயம், சாத்திரம், சட்டம், அரசியல், பொருளியல், அறிவு போன்ற ஏராளமான துறைகளில் இழிவடைந்தும் இருக்கக் கண்டார்.

மேலும் அச்சமுதாய மக்கள் அவற்றை எல்லாம் இழிவென்று கருதாததோடு, அவற்றை தமக்கு ஏற்றனவென்றும், இயல்பாகத் தமக்குரியன வென்றும் கருதி இருந்ததோடு, அதிலிருந்து தாம் விடுபட வேண்டும், முன்னேற வேண்டும் என்ற எண்ணம் சிறிதும் அற்றவர்களாய் இருக்கக் கண்டார். சேற்றிலே சுகம் காணும் எருமைகளைப்போல் இழிவில் சுவையும், ஏற்றமும் காணும் இச்சமுதாய மக்களை முன்னேற்றுவதற்கு முதலில் செய்யவேண்டியது அவர்களை அவ்விழிவினின்றும் கரையேற்றி உலகிலுள்ள ஏனைய சமுதாயத்தினரைப் போல் மானமும் அறிவும் உள்ள சமுதாயமாக ஆக்கும் தொண்டேயாகும். அத்தொண்டைச் செய்வதற்கு இதுவரை எந்தக் கடவுளோ, கடவுளின் அருள்பெற்றவர்களோ சமுதாய, சமய சீர்திருத்தவாதிகளோ, அரசியல்வாதிகளோ, மற்றவர்களோ யாரும் முன்வராததினால் தாமே அதனைத் தம்மேற் போட்டுக் கொண்டு அதில் முழுமூச்சாக ஈடுபட்டு அதிலேயே தம் வாழ்வின் இலட்சியத்தையும், அமைதியையும், இன்பத்தையும் கண்டு அதே பணியாக இருந்து வந்தார். ஆகவே பெரியார் அவர்கள் பிறர்க்கென வாழ்வதையே தம்மினிய வாழ்வாக அமைத்துக் கொண்டிருப்பதால் அத்தொண்டினைச் செய்யாத நாளெல்லாம், செய்ய நேராத நாளெல்லாம், செய்ய இயலாத நாளெல்லாம் தாம் வாழாத நாளாகவும், இன்பமும் அமைதியும் பெறாத நாளாகவும், துன்ப நாளாகவுமே இருக்கக் கண்டார். அதனாற்றான் இறுதிவரை மக்கள் பணி செய்துகொண்டே இருந்து மறைந்தார்.

பெரியாருக்குத் தொண்டு, மக்களுக்காகவே என்பதுதான் கருத்தே தவிர, தொண்டு புகழுக்காக, தொண்டு பாராட்டிற்காக, தொண்டு பட்டம் பதவிகளுக்காக, தொண்டு கடவுள் அருளுக்காக என்பன போன்ற வேறு எந்த நோக்கமும் இல்லாமல் அதில் அவர் ஈடுபட்டு இருந்தார். மக்களிடம் பெறும் புகழைக்கூட அவர் விரும்பவில்லை. ஏனெனில் பக்குவமற்ற இழிந்த மக்களிடம் புகழை எதிர்பார்க்கும் யாரும் உண்மையான தொண்டாற்ற முடியாது என்பது பெரியாருக்குத் தெரியும். திராவிட மக்களுடைய இழிவு நீங்க வேண்டும் என்பது தவிர, அக்கவலை ஒன்று தவிர, பெரியாருக்கு வேறு எக்கவலையும் இல்லையென்பதோடு வேறு தாம் அடைய வேண்டியதாக ஏதும் இருப்பதாகவும் அவர் நம்பவில்லை.

(இன இழிவு ஒழிய இஸ்லாமே நன் மருந்து - என்ற நூலிலிருந்து)
இவ்வாறு தொண்டாற்றத் தொடங்கிய பெரியார் தம் குறிக்கோளையும் அதை அடையத் தாம் வகுத்துக் கொண்ட நோக்கம், முறை போன்றவற்றையும் ஒளிவு மறைவு இல்லாமல் வெளிப்படுத்தியே வந்திருக்கிறார். தாம் பின்னால் மறைந்து நின்று கொண்டு வேறு சிலரைத் தூண்டிவிட்டு எச்செயலையும் அவர் செய்ததில்லை செய்யச் சம்மதித்ததுமில்லை அதற்கு வேண்டிய சக்தி, வசதி போன்றவை தம்மிடமில்லையென்பதை அவரே ஒப்புக் கொள்கிறார். இயல்பிலேயே அவற்றிற்குத் தகுதியில்லாத பெரியார் அத்தகுதியற்ற நிலையிலேயே தம்மை வைத்துக் கொள்ளுவதில் இறுதிவரை விழிப்பாகவே இருந்திருக்கிறார். அதனாற்றான் பிறவித் தொண்டரான பெரியார் தம் மறைவு வரையிலும் மன்பதைக்கு அன்பராய், மக்கள் ஊழியராய்த் திராவிடத் திருத்தொண்டராய் வாழ்ந்திருக்கிறார்.
(குடிஅரசு 24.11.1940)

தம் தொண்டு வாழ்க்கையில், பல நேரங்களில், வெவ்வேறு கட்சிகளையும், வெவ்வேறு தலைவர்களையும், ஆதரித்தும், பாராட்டியும், எதிர்த்தும், ஒழித்தும் வந்திருக்கிறார். இதை மேலெழுந்தவாரியாகப் பார்க்கிறவர்கள் குழம்பக் கூடும்; திகைக்கக் கூடும்; முரண்பாடு இருப்பதாகக் கருதக் கூடும். மக்கள் நலமே குறிக்கோளாகக் கொண்ட பெரியார் அதற்குத் தேவையானவைகளை அவ்வப்போது ஆதரித்தும் பாராட்டியும் வந்திருக்கிறார். தம்மால் ஆதரிக்கப்பட்டவைகளும், மற்றவைகளும், மற்றவர்களும் மக்கள் நலனுக்கு மாறானவைகளாக ஊறு விளைவிப்பவர்களாகத் தோன்றினால் அந்நொடியிலேயே வேறு எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாது அவைகளையும், அவர்களையும் எதிர்ப்பதிலும் ஒழிப்பதிலும் ஈடுபட்டிருக்கிறார்.
(விடுதலை, 01.06.1954)

அத்தகைய போக்கு அவரிடத்தில் இருந்ததால்தான் அவர் ஈரோடு நகராட்சித் தலைவராக இருந்தபோது போக்குவரவுக்கு இடையூறாக இருந்த கட்டடங்களையும் மரங்களையும் துணிந்து அகற்றினார். அதனால் ஊரிலிருந்த நல்லவர்கள், நண்பர்கள் போன்ற பலருடைய எதிர்ப்பையும் பெற வேண்டியவரானார். மரத்தில் பேயிருப்பதாகச் சொல்லி அதனை ஏலத்தில் எடுக்கவோ வெட்டவோ, பிறர் மறுத்தபோது தாமே அதனை ஏலத்தில் எடுத்து வெட்டுவித்தார். அப்போதும் பொறாமைக்காரர்கள் சும்மாயிராமல் தலைவரே குறைந்த விலையில் மரங்களை ஏலம் எடுத்துக் கொண்டார் என்று அரசுக்குத் தெரிவித்துத் தொல்லை தந்திருக்கிறார்கள்.
(விடுதலை, 06.11.1967)

இப்படி ஒரு மரத்தை அகற்றியதற்கே இவ்வளவு உள் நோக்கமும், எதிர்ப்பும் காட்டியிருக்கிறார்கள் என்றால் பெரியாரின் பிற பெருஞ்செயல்களுக்கு எத்தனை இடையூறுகளை அவர்கள் விளைவித்திருப்பார்கள் என்று நாம் எளிதில் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

பெரியார் பணத்தாசை பிடித்தவர், பணஞ்சேர்ப்பதிலேயே குறியாய் இருப்பவர் என்றெல்லாம் நாக்கு நரம்பில் உணர்ச்சி யில்லாதவர்களெல்லாம் கூறியதை நாம் கேட்டிருக்கிறோம். பெரியார் என்னும் பெரும் பண்பாளர் தாமே அதுபற்றிக் கூறுவதை இங்குக் காணலாம்.

எப்போதும் என்னிடம் என் பணம் என்று ஒன்றுமில்லை. நான் பொதுப் பணிக்கு வந்த போது என்னிடமிருந்த பணத்தை - சொத்தை யெல்லாம் இயக்கத்தின் பெயருக்கே எழுதி வைத்து விட்டதால் இயக்கப் பணத்தில்தான் நான் சாப்பிடுவது முதல் எல்லாமுமாகும். நீங்கள் கொடுத்த பணத்தைத்தான் கல்லூரிக்கும் மருத்துவமனைக்கும் வழங்கினேனே தவிர, என் பணம் எதுவும் இல்லை. அது பொது நன்மைக்கானது என்று பார்த்து (பொது) இயக்கப் பணத்தை அதற்காகச் செலவிட்டேன்.
(விடுதலை, 18.08.1968)

தம் குடும்பச் சொத்தையும், தம்மை நம்பித் தமக்காகத், தம்மிடம் பிறர் கொடுத்தவற்றையும் பொதுவுக்கே ஆக்கிவைத்துப் பொதுநலம் விளைத்த அப்புனிதரை இச்சமுதாயம் என்றும் மறக்காது.
தேசிய இயக்கத்தைப் பெரியார் குறைகூறியபோதெல்லாம் பெரியாருக்கு நாட்டுப் பற்றும், அரசியல் அறிவும் இல்லையென்று தெளிவில்லாதவர்கள் சொல்ல நாம் கேட்டிருக்கிறோம். பெரியாருக்கு நாட்டுப்பற்று இருந்தது; அரசியல் அறிவு இருந்தது என்பதை மற்றவர்களுக்கு அறிவிக்கவேண்டிய அவசியம் யாருக்குமில்லை. ஆனால், அவற்றை அவர் ஒதுக்கியதுபோல் காணப்பட்டதற்குக் காரணமே அவற்றைவிட அவர் சிறப்பாகக் கருதியது சுயமரியாதையும் சுதந்திர உயர்வுமேயாகும். என்னுடைய சுயமரியாதைக்கும் சுதந்திரத்திற்கும் தேசாபிமானத்தையும் இராஜிய ஞானத்தையும் கூட விற்கத் தயாராய் இருக்கிறேன்.
(குடிஅரசு, 05.06.1927)

என்னும் பெரியாரின் கூற்று மேற்கூறிய கருத்தைத் தெளிவுறுத்தக் காணலாம். சுயமரியாதைக்காகவும், சுதந்திரத்திற்காகவும் அவர் தம்மையே அழித்துக் கொள்ளத் தயங்காதவர். ஆதலால் அவருக்கு நாட்டுப்பற்றும் மற்றவைகளும் பொருட்படுத்தக் கூடியன அல்ல. தம்முடைய சுயமரியாதையையும் உரிமையையும் ஒப்புக்கொள்ளாத எந்த இடத்திலும் அவர் இருக்க விரும்பமாட்டார், அதனாற்றானே பெரியார் காங்கிரசிலிருந்து வெளியேறினார். தம் மக்கள் சுதந்திர உணர்வும், சுயமரியாதை உணர்வும் பெற்று இழிவு நீங்கி உயர வேண்டும் என்று பாடுபட்ட பெரியார் தம்மளவில் அவற்றை விட்டுக்கொடுக்க எவ்வாறு இணங்குவார்? உண்மையில் நரகம் என்று ஒன்றிருந்தால், அல்லது அதைவிடக் கொடிய துன்பங்கள் நிறைந்த இடம் ஒன்று இருக்குமானால் அங்குச் சுயமரியாதை உள்ள ஒரு மனிதனாகத் தாம் வாழமுடியுமானால் இங்கு வாழ்வதைவிட அங்குச் சென்று வாழவும் தாம் தயார் என்றுக் கூறுகிறார்.
(குடிஅரசு, 01.05.1948)

இவ்வாறு பெரியார் தம்மைப்பற்றி வெளிப்படுத்தும் கருத்துகளைப் பார்க்கும்போது பெரியார் தன்னலமற்ற தாளாளர் என்று அனைவரும் எண்ணுவர். ஆனால் பெரியாரோ அதனையும் மறுக்கிறார்.
எனக்குச் சுயநலமில்லை என்று கருதாதீர்கள். நான் மகா பேராசைக்காரன். என்னுடைய ஆசையும் சுயநலமும் எல்லையற்றன. திராவிடச் சமுதாய நலனையே என்சொந்தச் சுயநலமாக எண்ணியிருக்கிறேன். அச்சமுதாயத்திற்கு வேண்டிய செல்வமும், பதவியும் என்றிவற்றில் அளவற்ற ஆசை கொண்டிருக்கின்றேன். அந்தச் சுயநலத்திற்காகவே நான் உழைக்கிறேன். (விடுதலை, 15.01.1955)

திராவிடச் சமுதாயத்தின் மொத்த நலத்தையே தம் சுயநலமாக்கிக் கொண்டு வாழ்ந்த பெரியாரைப்போல் மற்றொரு பண்பாட்டாளரை நாம் எங்குக் காணப் போகிறோம்? எப்போது காணப்போகிறோம்?

- உண்மை இதழ் 16- 31 .12 .20

கோயில் நுழைவுப் போராட்ட முன்னோடி வைத்தியநாத அய்யரா?

எத்தர்களை முறியடிக்கும் எதிர்வினை (64) : 

நேயன்

கோயில்களில், தாழ்த்தப்பட்டோர், நாடார் உள்ளிட்ட சூத்திர மக்கள் செல்ல முடியாத நிலை நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளாக நிலவியது. கோயில் கொடிமரம் வரை மட்டும் சில ஜாதி மக்கள் அனுமதிக்கப்பட்டனர். அதற்கு மேல் அவர்கள் கோயிலுக்குள் செல்லக்கூடாது என்று கட்டளையிடப்பட்டிருந்தது. கோயில் மதில் சுவருக்கு வெளியே நின்று தரிசிக்க சில ஜாதியினருக்கு அனுமதி. சில ஜாதியினர் கோயில் இருக்கும் தெருக்களில் செல்லக்கூட அனுமதியில்லை.

கோயிலுக்குக் காணிக்கை செலுத்துவதற்குக்கூட இவர்களுக்கு உரிமை மறுக்கப்பட்டது. தாங்கள் செலுத்தும் காணிக்கையை உயர்ஜாதியினர் மூலமே செலுத்த வேண்டும் என்று ஆணையிடப்பட்டிருந்தது.

இப்படிப்பட்ட நிலை மாறி இன்று எல்லோரும் கோயிலுக்குள் செல்லும் நிலை உடனே வந்துவிடவில்லை. அதற்கு காலங்காலமாகப் பல்வேறு முயற்சிகள், போராட்டங்கள் நடத்தியே படிப்படியாக கோயிலுக்குள் நுழையும் உரிமை பெறப்பட்டது.

கோயில் நுழைவுப் போராட்ட வரலாறு

நாடார்கள்களின் கோயில் நுழைவுப் போராட்டம்

திருச்செந்தூர் கோயிலில் நாடார்கள் உள்ளே நுழைய முடியாது. வெளியில் இருந்துதான் தேங்காய் உடைத்து சாமி கும்பிட வேண்டும். 1872இல் இதை மீறி ஏழு நாடார்கள் உள்ளே நுழைந்தனர். கோவில் நிர்வாகம் இவர்கள் மீது வழக்குத் தொடுத்தது. சலவைத் தொழிலாளர்கள், முடிதிருத்தும் தொழிலாளர்கள் போன்ற இதர கீழ்ஜாதியினர் கொடிமரம் வரை செல்ல அனுமதியிருக்கும்போது நாடார்கள் உள்ளே நுழைந்ததால் கோவில் புனிதம் கெட்டுவிடாது எனக்கூறி விடுதலை செய்தது. இதனால் நாடார்கள் கொடிமரம் வரை செல்ல முடிந்தது.

1874இல் மூக்க நாடார் மதுரை---கோயிலுக்குள் கிளி மண்டபம்வரை சென்றுவிட்டார். அடையாளம் கண்டுகொண்ட கோயில் பணியாளர்கள் அவரைக் கொன்றுவிட்டனர். நாடார்கள் பணியாட்கள் மீது வழக்குத் தொடுத்தனர். கோவிலுக்குள் நுழைய நாடார்களுக்கு உரிமையில்லை என நீதிபதி தீர்ப்பளித்து விட்டார்.

1876_78இல் சிறீவில்லிபுத்தூர் தாலுகா திருத்தங்கலில் கோயில் உள்ளே நுழைய நாடார்கள் போராட்டம் நடந்தது. மாவட்ட நீதிபதி தடை உத்தரவு பிறப்பித்து கோவிலைச் சுற்றியுள்ள தெருக்களில் ஊர்வலம் செல்ல அனுமதி அளித்தார்.

1885இல் கமுதி கோவிலுக்குள் நுழைய அனுமதி கேட்டனர். கோவில் நிர்வாகம் காணிக்கையை உயர்ஜாதியினர் மூலம் கொடுத்துவிடச் சொன்னது. நாடார்கள் மறுத்துவிட்டனர். கோவில் நிர்வாகம் அனைத்து ஜாதியினரையும் நாடார்களைப் பகிஷ்கரிக்க வைத்தது.

1890இல் திருச்சுழி கோவிலுக்குள்ளும், மதுரை கோவிலுக்குள்ளும் நாடார்கள் செல்ல முயன்றபோது அபராதம் விதிக்கப்பட்டது.

1897இல் இருளப்ப நாடார் தலைமையில் அய்ந்தாறு நாடார்கள் காவடி எடுத்துக்கொண்டு இரவில் கோவிலுக்குள் நுழைந்தனர். பூசாரி பூசை செய்ய மறுத்தார். அவர்களே தேங்காய் உடைத்து வழிபாடு நடத்தினர். கோவில் நிர்வாகம் வழக்குத் தொடுத்தது. கோவிலில் நுழைய நாடார்களுக்கு உரிமையில்லை. கோவிலைச் சுத்தம் செய்ய ரூ.500/_ நாடார்கள் தரவேண்டும் என கீழ்க்கோர்ட்டில் தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது. உயர் நீதிமன்றத்திலும், இங்கிலாந்து பிரிவி கவுன்சிலும் இதையே உறுதி செய்தது.

1895இல் சிவகாசி கோவில் தர்மகர்த்தா தன் பதவியை ராஜினாமா செய்தார். அந்தப் பதவியை நாடார்கள் கேட்டனர். சிருங்கேரி சங்கராச்சாரியின் ஆணைப்படி மறுக்கப்பட்டது.

1896இல் கோவிலுக்குள் நுழைய முயன்றனர். கோவில் கதவுகள் மூடப்பட்டன. பூட்டை உடைத்து உள்ளே போய் தரிசனம் செய்தனர். மோதல்கள் நடந்தன. 1899இல் கலவரம் வெடித்தது. பல உயிர்கள், சொத்துகள் நாசமாயின.

சுயமரியதை இயக்கத்தின் கோயில் நுழைவுப் போராட்டங்கள்

•             சுயமரியாதை இயக்கத்தின் சார்பில் 18.01.1926இல் கோயில் நுழைவுக்கென்று சுசீந்திரம் கோயிலில்தான் கிளர்ச்சி துவக்கப்பட்டது.

•             முதல் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தைத் தொடங்கியவர் ‘திராவிடன்’ இதழின் ஆசிரியர் ஜே.எஸ்.கண்ணப்பர். இவர் 07.02.1927இல் திருவண்ணாமலை கோவிலில் ஆதிதிராவிடர்களை அழைத்துச் சென்றார். அவரை கோவிலுக்குள் வைத்து பூட்டினர். அவர் மீது வழக்குப் பதிவு செய்யப்பட்டு ஓராண்டுக்கும் மேலாக வழக்கு நடைபெற்றது. வழக்கு விசாரணையில் கண்ணப்பருக்குச் சார்பாக தீர்ப்பளிக்கப்பட்டது.                                                                                    (‘குடிஅரசு’ 6.5.1928)

-உண்மை இதழ், 16-31.10.20

எத்தர்களை முறியடிக்கும் எதிர்வினை(65) : கோயில் நுழைவுப் போராட்ட முன்னோடி வைத்தியநாத அய்யரா?

நேயன்

சுயமரியாதை இயக்கத்தின் கோயில் நுழைவுப் போராட்டங்கள்

•             1927ஆம் ஆண்டில் சுயமரியாதை இயக்க முன்னணித் தலைவர்களில் ஒருவரான ஜே.என்.இராமநாதன் தாழ்த்தப்பட்டோரை அழைத்துக்கொண்டு திருச்சி தாயுமானவர் மலைக்கு படியேறிச் சென்றபோது அவர்கள் குண்டர்களால் தடியால் அடித்து பாறைப்படிகளில் உருட்டிவிடப்பட்டார்கள்.

• அன்றைய சுயமரியாதை இயக்க செயற்பாட்டாளர் கி.ஆ.பெ.விசுவநாதம் தலைமையில் 1927இல் சுமார் 1000 பேர் அனைத்து ஜாதியினருடன் மயிலாடுதுறை மயூரநாதசுவாமி கோவிலில் நுழையச் சென்றனர். நுழைவாயிலையும் கருவறையையும் கோவில் நிருவாகிகள் பூட்டிவிட்ட போதிலும் பக்கவாட்டுக் கதவுகள் வழியாகச் சென்று ‘மணிக்கதவம் தாழ் திறவாய்’ என்ற திருநாவுக்கரசர் பாடலைப் பாடினார்.

•             25.06.1928இல் திருச்சி மலைக்கோயிலிலும், 12.08.1928இல் திருவானைக்கோவிலிலும் அத்தகைய முயற்சிகள் நடத்தப்பட்டன.

•             தந்தை பெரியார் 1922ஆம் ஆண்டு திருப்பூர் காங்கிரசு மாநாட்டில் கோவில் நுழைவு -பொது உரிமைகள் வேண்டுமெனத் தீர்மானம் கொண்டுவந்தவர்.

•             1929 மார்ச் 12ஆம் தேதி “ஈரோடு கோட்டை ஈஸ்வரன் கோவிலுக்குள் ஆதிதிராவிடர் தோழர்களையும் அனுமதிக்க வேண்டும்’’ என்று தேவஸ்தான கமிட்டி ஒரு தீர்மானத்தைக் கொண்டுவர தேவஸ்தான கமிட்டித் தலைவரான தந்தை பெரியார் முன்னின்றார். அதற்கு அடுத்த நாளே பெரியார் கோவை சென்று விடுகிறார். தேவஸ்தானக் கமிட்டியின் தீர்மானத்தை குத்தூசி குருசாமி நடைமுறைப்படுத்தத் துணிந்தார்.

பெரியாரின் துணைவியார் நாகம்மையாரின் துணையோடு குத்தூசி குருசாமி, பொன்னம்பலனார் மற்றும் ஈரோடு கச்சேரி வீதி ஈஸ்வரன், மஞ்சமேட்டான் மகன் பசுபதி, கிருஷ்ணம்பாளையம் கருப்பன் ஆகிய 3 தாழ்த்தப்பட்ட தோழர்களை நெற்றியில் திருநீறு பூசச் செய்து முக்கிய தெருக்களின் வழியாக அழைத்துச் சென்று தேங்காய், பழம், பூ ஆகியவை அடங்கிய தட்டுடன் கோவிலுக்குள் நுழைந்தார்கள். குத்தூசி குருசாமியும் தோழர்களும் கோவிலுக்குள் இருக்கும்போதே வெளிக்கதவை இழுத்து மூடிவிட்டனர்.

இரண்டு நாள்கள் பூட்டிய கதவைத் திறக்க மறுத்து விட்டனர். இரண்டு நாள்களுக்குப் பின் பெரியார் வந்த பிறகே கோவில் கதவு திறக்கப்பட்டது. குத்தூசி குருசாமி மற்றும் தோழர்கள் மீது வழக்கு போடப்பட்டது.

இது தொடர்பான வழக்குகள் குறித்த செய்திகளை ‘குடிஅரசு’ (21.4.1929) பதிவு செய்துள்ளது. 9 மாதங்கள் நடந்த விசாரணைக்குப் பிறகு ஈசுவரன், பசுபதி, கருப்பன் ஆகியோருக்கு ரூ.60 அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. ஈசுவரன் மட்டும் அபராதம் கட்ட மறுத்து சிறை ஏகினார். ‘குடிஅரசு’ இதைப் பாராட்டி, ஆலயப் பிரவேச சரித்திரத்தில் தோழர் ஈசுவரன் பெயர் முதல் பெயராக இடம் பெறும் என்று பாராட்டி எழுதியது.

ஈரோடு கோவில் நுழைவு வழக்கில் ஈரோடு நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை எதிர்த்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்பட்டது. அதே காலகட்டத்தில் சுசீந்திரத்தில் கோவிலைச் சுற்றியிருந்த தெருக்களில் நடந்து சென்றதற்காக திருவாங்கூர் நீதிமன்றத்தால் ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பைச் சார்ந்த 12 பேர் தண்டிக்கப்பட்டிருந்தனர். அந்த வழக்கும் சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்பட்டிருந்தது. இரண்டு வழக்குகளிலும் தண்டனையைத் தள்ளுபடி செய்து சென்னை உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.

ஈரோடு மாநாட்டுத் தீர்மானங்களை நிறைவேற்றும் வகையில் பல்வேறு இடங்களில் கோயில் நுழைவுப் போராட்டங்களை சுயமரியாதை இயக்கத் தோழர்கள் மேற்கொண்டனர். ஈரோட்டில் கண்ணப்பரும், காரைக்குடியில் சொ.முருகப்பாவும், தலைச்சேரியில் டபிள்யூ.பி.ஏ.சவுந்தரபாண்டியனும், திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி, மயிலை கபாலீசுவரர் கோவில்களில் ‘திராவிடன்’ ஆசிரியர் சுப்ரமணியன், பண்டிதர் திருஞானசம்பந்தன் தலைமையிலும், ஆதி திராவிடர்கள் ‘ஆலயப் பிரவேசம்’ செய்து கைதானார்கள்.

ஏடுகள் தரும் செய்திகள்!

சிதம்பரத்தில் ஆதிதிராவிடர்கள் கோயிலுக்குள் நுழைந்து விடுவார்களென்று தீட்சிதர்கள் நடுக்கம் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதற்காக போலிஸ் படையையும் வைத்திருக்கிறார்களாம். சிதம்பரம் நடராஜர் கோயில் தீட்சிதர்களின் அப்பன் வீட்டு சொத்து அல்ல. தீட்சிதர்களுக்கு நுழைய எவ்வளவு உரிமை உண்டோ அவ்வளவு உரிமையும் ஆதிதிராவிடருக்கும் உண்டு என்று திராவிடன் ஏடு எழுதியது. (“திராவிடன்” 16.12.1929 பாகம் 4, பக்கம் 1)

ஜாதி எனும் சண்டாளப் பேயை கொல்லுவதற்காக நடைபெறப் போகும் சிதம்பரம் நடராஜர் ஆலயப் பிரவேச இயக்கத்தில் கலந்துகொள்ள துறையூரிலிருந்து சுமார் 500 ஆதிதிராவிடர் வரை கலந்துகொள்ள முடிவு செய்துள்ளார்கள் என்று “திராவிடன்” ஏடு செய்தியை வெளியிட்டது. (“திராவிடன்” 25.12.1929 பாகம் 3, பக்கம் 2)

ஈரோட்டில் சர்க்கிள் தேவஸ்தானம் கமிட்டியின் தீர்மானத்திற்கு 4ஆம் தேதி காலையில் கருப்பர், தேசியன், சாளி, வெங்கடாசலப் பண்டிதர், கலியப் பண்டிதர் ஆகியோர், ஈஸ்வரன், மாயவரம் நடராசன், ராவணன், பொன்னம்பலனார், நித்தியானந்தம், குருசாமி ஆகியோர் தலைமையில் இதுவரை பஞ்சமர் அனுமதிக்கப்படாத இடம்வரை சென்று முதல் வாசற்படியருகில் பாட்டுகள் பாடிக்கொண்டு சென்றபோது அர்ச்சகர் முதலாவது வாயிற்படியை மூடிவிட்டான் மறுநாளும் கோயில் கதவுகளெல்லாம் மூடப்பட்டிருந்தன. ஆயிரக்கணக்கானோர் ஏமாறித் திரும்பினர் இவ்வாறு “திராவிடன்” ஏட்டில் செய்தி வெளியிடப்பட்டுள்ளது. (“திராவிடன்” 1929)

(தொடரும்......)

-உண்மை இதழ், 1-15.11.20

எத்தர்களை முறியடிக்கும் எதிர்வினை (66): வைத்தியநாத அய்யரின் யோக்கியதை!

நேயன்

சுசீந்திரம் ஆலயத்தைச் சுற்றியுள்ள வீதிகளில் பிரவேச உரிமையை நிலைநாட்ட தீண்டாதாரும் அவர்களிடம் அனுதாபம் உடையவர்களும் ஆரம்பம் செய்திருக்கும் சமதர்மப் போர் நாளுக்கு நாள் வலுப்பெற்று வருகிறது. தினந்தோறும் மாலை 4:00 மணிக்கு ஆலயத்துக்குச் செல்லும் சந்நிதித் தெருவில் 4 தொண்டர்கள் சத்தியாக்கிரகம் செய்கிறார்கள். இதுவரை தலைவர் ராமன் பிள்ளை உள்பட 21 பேரை போலீசார் கைது செய்துள்ளார்கள். அவர்களில் 4 பேருக்கு திருவிதாங்கூர் பீனல்கோடு 90ஆவது செக்ஷன்படி 1000 ரூபாய் அபராதம் விதிக்கப்பட்டது. அபராதம் கட்ட மறுத்ததினால் 6 மாதம் வெறுங்காவல் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது என ‘திராவிடன்’ -19.5.1930 செய்தி வெளியிட்டது.

ஆடி அமாவாசையன்று சுமார் 100 நாடார்களும், ஹரிஜனங்களும் கிழக்குக் கோபுரத்தின் வழியாக ராமேஸ்வரம் கோயிலுக்குள் நுழைய எத்தனித்ததாகவும் சனாதனிகளும் சேர்வைக்காரர்களும் தடுத்துவிட்டதாகவும், பகல் பூஜைகள் வழக்கத்துக்கு முன்னதாகவே நடத்தப்பட்டு, கோயில் கதவுகள் பூட்டப்பட்டு விட்டனவாம். ஆக, தாழ்த்தப்பட்டோர் கோயில் நுழைவுப் போராட்டம் என்பது தொடர்ந்து நடைபெற்று வருவதை நாம் மேற்கண்ட நிகழ்வுகள் மூலம் அறிவதோடு, அந்தப் போராட்டங்கள் பெரிதும் தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை பெரியார் தொண்டர்களாலேதான் நடத்தப்பட்டுள்ளது என்பதையும் அறிய முடிகிறது.

பெரிய கோயில்களில் தாழ்த்தப்பட்டோர் செல்ல தற்போது தடையில்லை என்றாலும், கிராமப்புறக் கோயில்களில் தாழ்த்தப் பட்டோருக்கான தடையும், அதை யொட்டிய தாக்குதல்களும் நடைபெறுகின்றன என்பது கசப்பான உண்மை என ‘விடுதலை’ 16.8.1939 நாளிதழில் செய்தி வெளியிட்டது.

ஸ்ரீ மீனாக்ஷி கோவில் ஆலயப் பிரவேசம்:

கோயில்களில் பூஜைசெய்யும் பட்டர்கள் நிலை ஒரே நிலையில் இல்லாது அல்லல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு கட்சியார் அதிகாரிகள் உத்தரவுப்படி தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் ஆலயப் பிரவேசத்தை ஒப்புக்கொள்ளலாம் என்றும், மற்றொரு கட்சியார், எவர் எவ்விதம் உத்தரவிடினும் தாங்கள், தீண்டாதார் ஆலயப் பிரவேசத்தை ஆதரிப்பதில்லை என்றும், ஒருகால் பெருந்திரளாக மக்கள் ஆலயத்தினுள் புகுந்துவிட்டால் ஸ்வாமி இருக்கும் மூலஸ்தானத்தைப் பூட்டிக்கொண்டு வெளியில் வந்துவிடுவதென்றும் தீர்மானம் கொண்டிருப்பதாய்த் தெரிகிறது.

கோயிலுக்குச் சென்ற மூவரை கோயில் சிப்பந்திகள் யார், எந்த ஊர் என்று கேட்டதாகவும் அதற்கு அவர்கள் நீ யார் என்று கேட்டுவிட்டு ஸ்வாமி தரிசனம் செய்துவிட்டுச் சென்றதாகவும் கூறப்படுகிறது என ‘திராவிடன்’ (26.9.1932 பக்கம் - 11) நாளிதழில் செய்தி வெளியிட்டது.

‘தினத்தந்தி’ நாளிதழ் மதுரை வைத்தியநாத அய்யரைப் பற்றிய கட்டுரையொன்றை 8.7.2014 அன்று வெளியிட்டிருந்தது. மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலுக்குள் தாழ்த்தப்பட்டவர்களையும் நாடார்களையும் அழைத்துக் கொண்டு 75 ஆண்டுகளுக்கு முன் 8.7.1939லேயே முதன்முறையாக ஆலயப் பிரவேசம் செய்தவர் வைத்தியநாத அய்யர் என்று அக்கட்டுரை அவருக்குப் புகழாரம் சூட்டுகிறது.

சென்னைச் சட்டமன்றத்தில் 01.11.1932இல் டாக்டர் சுப்பராயன் அவர்கள் கோவில் நுழைவு மசோதாவைக் கொண்டு வந்தார். அந்த மசோதாவை ஆதரிக்க வேண்டியது நீதிக் கட்சியினரின் கடமை என்று மசோதா வருவதற்கு முன்பே பெரியார் 30.10.1932 ‘குடிஅரசில்’ தலையங்கம் எழுதினார். இவ்வளவு நீண்ட நெடிய வரலாறுகள் இருக்கும்பொழுது 1939ஆம் ஆண்டு செய்த செயலா முதன்மையானது?

வைத்தியநாத அய்யரின் யோக்கியதை!

யார் இந்த வைத்தியநாத அய்யர்? இவருடைய நோக்கம் என்ன? எந்தச் சூழ்நிலையில் இவர் கோயில் நுழைவுக் கிளர்ச்சி செய்கிறார்? எந்த வகையில் அந்தக் கோயில் நுழைவு நடைபெறுகிறது? அதற்கு முன்னும் பின்னும் அவருடைய செயல்பாடுகள் என்ன? என்பதை அறிந்து கொண்டால் பார்ப்பனர்களால் தாங்கிப் பிடிக்கப்படும் வைத்தியநாத அய்யரின் முகமூடி கிழிந்து விடும்.

“நாடார்கள் மற்றும் தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு கோயில் நுழையும் உரிமை அளிக்க வேண்டும் என்றும், அதற்கு விரோதமான சாத்திரங்களையும் _ பழைய ஆசார வழக்கங்களையும் மாற்ற வேண்டும்’’ என்று தந்தை பெரியாரால் 1922ஆம் ஆண்டு திருப்பூரில் நடந்த காங்கிரசு மாநாட்டில் தீர்மானம் கொண்டு வரப்பட்டது.

மாநாட்டில் மேற்கண்ட தீர்மானத்தைக் கொண்டுவர விடாமல் பல பார்ப்பனர்கள் தகராறு செய்தனர். அதையும் சமாளித்து திரு.வி.க. முன்மொழிய, தந்தை பெரியார் வழிமொழிந்தார். அந்தத் தீர்மானத்தை ஆட்சேபித்து சத்தியமூர்த்தி அய்யர், மதுரை வைத்தியநாத அய்யர், கும்பகோணம் பந்தலு அய்யர் ஆகியோர் கூச்சல் போட்டு, குழப்பம் விளைவித்து, பெரும் கலகத்தையே உருவாக்கி அத்தீர்மானத்தை ஓட்டுக்கு விடாமல், அத்தீர்மானத்தின் சாரமான கோயில் நுழைவு உரிமையின் உயிர்நாடியை அழித்து விட்டனர். 1922ஆம் ஆண்டு கோயில் நுழைவு உரிமைக்கு எதிராகக் கூப்பாடு போட்ட மதுரை வைத்தியாத அய்யர்தான் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தின் முன்னோடி என்று தேசியத் திலகங்கள் எல்லாம் எழுதியும் பேசியும் வருகின்றனர்.

வைத்தியநாத அய்யரின் வருணாசிரம வெறியை வரலாறு பறைசாற்றுவதை மறைத்துவிட்டு, மனுதருமவாதிகள் அவரை ‘அரிசனத் தந்தை’ என்ற அடைமொழியோடு பொய் வரலாற்றைப் புனைந்து எழுதுகிறார்கள்.

1922ஆம் ஆண்டு கோயில் நுழைவு உரிமைக்கு எதிராக இருந்த மதுரை வைத்தியநாத அய்யர் 1939ஆம் ஆண்டு மதுரை கோயிலில் நுழையும் போராட்டத்தை நடத்தக் காரணம் என்ன? அன்று இருந்த அரசியல் சூழ்நிலை என்ன? அவரை அந்தப் போராட்டம் நடத்தத் தூண்டிய காரணி எது?

17 ஆண்டுகளில் வைத்தியநாத அய்யரின் மனநிலை மாற்றம் அடைந்து தீண்டாமைக்கு எதிராகக் கிளர்ந்து எழுந்து புரட்சி செய்து விட்டாரா? அதன் பின்னர் தீண்டாமைக் கொடுமையை அழிப்பதையே தன் வாழ்நாளில் முக்கியப் பணியாகச் செய்தாரா? இல்லை. இல்லவே இல்லை. தீண்டாமையை ஒழித்து, ஏற்றத்தாழ்வை அழித்து எல்லோருக்கும் எல்லா உரிமையும் கிடைத்திட அவர் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை நடத்தவில்லை.

தீண்டாமைக்கு எதிராக அவர் போர் தொடுத்தார் என்பது உண்மையானால், தீண்டாமைக்குக் காரணமான ஜாதியையும், ஜாதியை உருவாக்கிய இந்து மதத்தையும் சேர்த்து அல்லவா எதிர்த்திருக்க வேண்டும்? அப்படி அவர் ஜாதியையும், இந்து மதத்தையும் எதிர்த்து இயக்கம் எதுவும் நடத்தவில்லை. நடத்தியதாக, அவர் புகழ்பாடும் கட்டுரையாளர்கள் யாரும் கூறவில்லை. ஆக, வைத்தியநாத அய்யர் மதுரையில் கோயில் நுழைவுப் போராட்டம் நடத்த அவருக்குத் தூண்டுகோலாக இருந்தது தீண்டாமைக் கொடுமை அல்ல என்பது உறுதியாகிறது.

வரலாற்றுப் பக்கங்களில்...

அப்படியானால், அவருடைய போராட்டம் நடக்கக் காரணமாக இருந்தது எது? எந்த இலாபத்தை எதிர்பார்த்து அவர் இந்தப் போராட்டத்தை நடத்தினார்? என்பதை நாம் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும். இதுபற்றிய மேலும் விவரத்தை வரலாற்று ஆய்வாளர்களின் மேற்கோள்களுடன் அறிந்து கொண்டால் வைத்தியநாத அய்யரின் பித்தலாட்டத்தனமான அரிசன சேவையைப் புரிந்து கொள்ளலாம்.

(தொடரும்.....)

- உண்மை இதழ், 16-30.11.20

நேயன்

எஸ்.வி.இராசதுரை ஆய்வில்...

முதலில் எஸ்.வி.இராசதுரை அவர்கள், “பெரியார் மரபும் திரிபும்’’ என்னும் நூலில் “சுயமரியாதை இயக்கத்தின் கோயில் நுழைவு, கருவறை நுழைவுப் போராட்டங்கள்’’ என்னும் தலைப்பில் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலில் நடந்த போராட்டம் பற்றிக் கூறியிருப்பதைப் பார்ப்போம்.

“அப்போது நடக்கவிருந்த மதுரை, இராமநாதபுரம் ஜில்லா போர்டு தேர்தல்களில் வெற்றி பெறுவதைக் கருத்தில் கொண்டு, மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோயிலில் யாருக்கும் தெரியாமல் இரவு நேர கடைசி பூசைக்குப் பிறகு சில தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடன் நுழைந்து தேசிய பத்திரிகைகளில் பெரும் ஆரவாரமிக்க அங்கீகாரம், ராஜாஜியிலிருந்து காந்திவரை தேசியத் தலைவர்களின் புகழ்ச்சி ஆகியவற்றைப் பெற்றுக் கொண்டார் - பெரியாரால் ‘குள்ளநரி’ என்று அழைக்கப்பட்டவர், மதுரை ஏ.வைத்திய நாதய்யர். தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு கோயில் நுழைவு உரிமை என்பதை 1922இல் கடுமையாக எதிர்த்தவர் இதே நபர்தான் என்பதை ‘திரு.வி.க. வாழ்க்கைக் குறிப்பு’களிலிருந்து தெரிந்து கொள்ளலாம். இனாம் குடிகளின் உரிமையையும், இனாம்தாரி, ஜமீன்தாரி ஒழிப்பையும் எதிர்த்தவரும் இவர்தான். மேற்சொன்ன மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோயிலில் வைத்தியநாதய்யர் நடத்தி வைத்த ‘நுழைவும்’ கூட அப்போது அக்கோயில் நிருவாக அதிகாரியாக இருந்த ஆர்.எஸ்.நாயுடு என்ற நீதிக்கட்சிக்காரரின் அனுமதியாலும் இசைவின் பேரிலுமே சாத்தியமாயிற்று. தாழ்த்தப்பட்டவர்களை அனுமதித்ததன் காரணமாக, கருவறையைப் பூட்டிவிட்டு மறுநாள் கோயிலுக்கு வராமலிருந்த பட்டர்களை இடைநீக்கம் செய்தவர் ஆர்.எஸ்.நாயுடுதான். (‘குடிஅரசு’ 16.07.1939, ‘நகரதூதன்’ 16.07.1939)

வைத்தியநாத அய்யரின் ‘கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை’ அடுத்து, 1937_1939ஆம் ஆண்டில் அன்றைய சென்னை மாகாணத்தில் ஆட்சிப் பொறுப்பில் இருந்த சி.இராசகோபாலாச்சாரியின் (இராஜாஜி) அரசாங்கம், ஆலய நுழைவுச் சட்டத்தை இயற்றியதாகவும் ஒரு பொய்ப் பிரசாரம் அன்று முதல் இன்று வரை தொடர்ந்து நீடிக்கிறது.

ஆனால், உண்மை என்ன? அன்றிருந்த சட்டப்படி, தாழ்த்தப்பட்டோர் கோயில்களுக்குள் நுழைவதும் அவர்களை நுழையச் செய்வதும் குற்றமாகும். மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோயில் போன்ற ஆலயங்களில ‘நாடார்கள்’ போன்ற ‘சூத்திர’ ஜாதியினரும் நுழைவதற்குத் தடை இருந்தது. நாம் மேலே சுட்டிக்காட்டிய காரணங்களுக்காக வைத்தியநாத அய்யர் நடத்திய கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்திற்குப் பிறகு, தஞ்சைக் கோயில் உள்ளிட்ட வேறுசில முக்கியக் கோயில்களிலும் வழிபாட்டிற்காகத் தாழ்த்தப்பட்டோர் நுழைய அனுமதி தரப்பட்டது. எனவே, ஆலயங்களில் நுழைந்தோரையும், நுழைய விட்டோரையும் சட்டத்திலிருந்து பாதுகாக்க, அன்றைய பிரிட்டிஷ் கவர்னர் எர்ஸ்கின் பிரபுவை ஓர் அவசரச் சட்டம் பிறப்பிக்கச் செய்தார் இராஜாஜி. மேலே சொன்ன குற்றத்தைச் செய்தவர்கள் மீது வழக்குத் தொடர்வதைத் தடை செய்யும் அதிகாரத்தை அரசுக்கு வழங்குவதுதான் அச்சட்டம். பிரிட்டிஷ் ஆளுநர்களுக்கும் வைசிராய்க்கும் அவசரச் சட்டங்கள் பிறப்பிக்கும் அதிகாரம் இருக்கக் கூடாது என்று முழங்கிய பின்னர் 1937இல் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்ட காங்கிரசு அரசாங்கம் பல்வேறு நோக்கங்களுக்கு அவசரச் சட்டங்களை இயற்றச் செய்தது. (‘தினமணி’ 12.04.1939: எஸ்.வி.ஆர்., 315_316). இங்கு குறிப்பிடப்பட வேண்டிய மற்றொரு முக்கியச் செய்தி - வைத்தியநாத அய்யர் ‘ஆலயப் பிரவேசப் போராட்டம்’ நடத்துவதற்கு ஓராண்டுக்கு முன்பு (1938-இல்), சென்னை மாகாணச் சட்டமன்றத்தில் தாழ்த்தப்பட்டோர் தலைவர் எம்.சி.ராஜா கொண்டுவந்த ஆலய நுழைவு மசோதா நிறைவேறாதபடி செய்த பெருமையும் ஆச்சாரியாருக்கு உண்டு.’’

தொ.பரமசிவன் ஆய்வில்...

அடுத்து, முனைவர் தொ.பரமசிவன் அவர்கள், “தெய்வங்களும் சமூக மரபுகளும்’’ என்னும் நூலில் “1939 _ மதுரைக் கோயில் அரிசன ஆலயப் பிரவேசம்’’ என்னும் தலைப்பில் அன்றைய அரசியல் சூழலில் காங்கிரசு தனிமைப்பட்டுப் போயிருந்ததை விளக்கி மேற்கண்ட போராட்டத்திற்கான அவசியத்தைத் தெளிவாகத் கூறியுள்ளார். அதில், 1939 அய் ஒட்டிய காலகட்டத்தில் தமிழ்நாட்டில் கோயில் நுழைவில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் ஆர்வம் காட்டவுமில்லை, திரண்டெழுந்து போராடவுமில்லை. அந்த நிலையில் மதுரை வைத்தியநாத அய்யர் இந்தப் பிரச்சனையை ஏன் முன்னெடுத்துச் சென்றார் என்றும் ஒரு கேள்வி எழுகிறது. இந்தக் கேள்விக்கான விடை காங்கிரசு இயக்கத்தின் வரலாற்றில் பொதிந்து கிடக்கிறது.

காந்தியடிகள் எரவாடா சிறையில் காலவரம்பற்ற உண்ணா நோன்பைத் தொடங்கியதன் விளைவாக டாக்டர் அம்பேத்கர் காங்கிரசு இயக்கத்தோடு ‘பூனா ஒப்பந்தத்தை’ 1932 செப்டம்பர் 15இல் செய்துகொண்டார். ஆயினும் அவருக்கு நிறைவு ஏற்படவில்லை. 1933 பிப்ரவரி 4ஆம் நாள் நிகழ்ந்த காந்தியடிகள் _ அம்பேத்கர் சந்திப்பின்போது மத்தியச் சட்டசபையில் ஸ்ரீரங்க அய்யரும் தமிழகச் சட்டசபையில் அப்போதைய முதலமைச்சர் டாக்டர் சுப்பராயனும் கொண்டுவரவிருந்த ‘தாழ்த்தப்பட்டோர் ஆலயப் பிரவேச மசோதா’வுக்கு ஆதரவு தருமாறு காந்தியடிகள் அம்பேத்கரைக் கேட்டுக் கொண்டார். அம்பேத்கர் அதற்கு மறுத்துவிட்டார்.

(தொடரும்)

- உண்மை இதழ், 1-15.12.20

தொ.பரமசிவன் ஆய்வில்....

கல்வி, பொருளாதாரம், அரசியல் ஆகிய துறைகளில் தாழ்த்தப்பட்டோர் முன்னேறும் போது கோயில் நுழைவு தானாக நடைபெறும் என்பது அம்பேத்கர் கருத்து, மறு வாரம் (1933, பிப்ரவரி 11) காந்தியடிகள் புதிதாகத் தொடங்கிய அரிஜன் இதழுக்கும் இக்கருத்தையே அம்பேத்கர் செய்தியாக அனுப்பி இருந்தார். இருவருக்குமான கருத்து வேறுபாடுகள் முதிர்ந்து கொண்டு வந்தன.
பூனா ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட தாழ்த்தப்பட்டோர் தலைவர்களில், அம்பேத்கரைத் தவிர மற்ற இருவரும் தமிழ்நாட்டவர் ஆவர். ஒருவர் ராவ்பகதூர் (ரெட்டமலை) சீனிவாசன். மற்றவர் எம்.சி.ராஜா. இவர்களில் சீனிவாசன் வட்டமேசை மாநாட்டின் முதல் சுற்றில் அம்பேத்கரோடு கலந்துகொண்டவர். மிக விரைவில் பூனா ஒப்பந்தத்தைக் காங்கிரசுக்காரர்கள் நடைமுறையில் கைகழுவி விட்டனர். அரிசனர் கோயில் நுழைவைக் கடுமையாக வங்காள இந்துக்கள் எதிர்த்தனர். அதற்கு முசுலிம்களின் ஆதரவைப் பெறவும் அவர்கள் முயன்றனர். 1933இல் வங்காளத்தைச் சேர்ந்த கவி இரவீந்திரநாத் தாகூர் பூனா ஒப்பந்தத்துக்கான தன் ஆதரவைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டார்.
1937 தேர்தலில் காங்கிரசு அம்பேத்கருக்கு எதிராக வேட்பாளரை நிறுத்தியது. இருப்பினும் அவர் வென்றார். பூனா ஒப்பந்தத்துக்குத் தமிழ்நாட்டில் எதிர்ப்பு பரவலாக இருந்தது. 1932 அக்டோபரில் சென்னையில் ஜே.சிவசண்முகம் (பிள்ளை) தலைமையில் கூடிய தாழ்த்தப்பட்டோர் மாநாடு பூனா ஒப்பந்தத்தைக் கண்டித்து, அத்துடன் அம்மாநாடு கோயில் நுழைவு அவ்வளவு அவசியமல்லவென்று கருதுகிறது என்றும் தீர்மானம் நிறைவேற்றியது. காந்தி தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு அரிஜன் என்று பெயரிட்டு, இதழ் ஒன்றையும் தொடங்கியதைக் கண்டித்து தாழ்த்தப்பட்டோர் எழுதினர்.
மணிநீலன் (எ.முத்துக்கிருஷ்ணன்) என்பவர், காந்தி இடும் அரிசனப் பெயர் எதற்குதவும் _ அது தாழ்ந்தவரைக் கை தூக்குமோ என்று பாடல் எழுதினார். அவரெழுதிய நூலின் பெயரே காந்தி கண்டன கீதம் என்பதாகும். இந்தச் சூழ்நிலையில் தாழ்த்தப்பட்டோரைக் காங்கிரசு இயக்கத்துக்குள் தக்கவைக்க வேண்டிய நெருக்கடி அதற்கு உருவாயிற்று. இந்த நெருக்கடி தமிழ்நாட்டில் கடுமையாக இருந்தது. ஏனென்றால், முதலமைச்சர் இராஜாஜியின் வேட்பாளரான சுப்பையாவை எதிர்த்து, தமிழ்நாடு காங்கிரசு தலைவர் தேர்தலில் காமராசர் வெற்றி பெற்றிருந்தார். வெளியிலே தெரியாதபடி கட்சிக்குள் ஒரு நெருக்கடி உருவாகியிருந்தது.
மதுரை வைத்தியநாத அய்யர் காங்கிரசு கட்சிக்குள் இராஜாஜியின் ஆதரவாளர் ஆவார். எனவே, உட்கட்சி நெருக்கடி, தாழ்த்தப்பட்டோர் ஆதரவைப் பெறுவது என்ற இரண்டு நோக்கங்களோடு அவர் மதுரைக் கோயிலில் அரிசன ஆலயப் பிரவேசம் நடத்திக் காட்டினார். இராஜாஜியும் அரிசன ஆலயப் பிரவேசத்தை முறைப்படுத்தும் அவசரச் சட்டத்தை வெளியிட்டு, வைத்தியநாத அய்யரின் முயற்சியை வெற்றியாக்கி விட்டார்.
கோ.கேசவன் ஆய்வில்...
அடுத்ததாக, முனைவர் கோ.கேசவன் அவர்கள், கோயில் நுழைவுப் போராட்டங்கள் என்னும் நூலில் மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோயிலில் நடந்த போராட்டம் பற்றி ஆய்ந்து அறிந்து சொன்னதைப் பார்ப்போம்.
மக்கள் நம்பிக்கையை இழந்து கொண்டிருந்த காலத்தில் ஒரு நல்ல செயலைச் செய்து அதை ஈடுகட்டுவோம் என்கிற அடிப்படையில் இவை நடந்தேறியதாகக் கருதலாம். இதிலும் கூட இராசாசியின் தேர்ந்தெடுப்பு மிகவும் கவனிக்கத்தக்கது ஆகும். கோயிலிலிருந்து ஒதுக்கப்பட்ட ஜாதிகள், ஏற்கப்பட்ட ஜாதிகள் என இரண்டு தரப்பினரும் ஒருங்கே வாழ்க்கை நடத்தும் ஊர் மதுரை. இராஜாஜி குழுவைச் சார்ந்தவரும் அரிசன சேவை சங்கத்தில் ஈடுபாடு கொண்டவருமான வைத்தியநாத அய்யரின் தலைமை... ஆர்.எஸ்.நாயுடுவின் கோயில் நிருவாகம் என இன்னோரன்ன தேர்ந்தெடுப்புகள் மிகவும் கருதத் தக்கனவாகும்.
வேடம் கலைந்தது!
முனைவர். கோ.கேசவன், முனைவர். தொ.பரமசிவன், எஸ்.வி.இராசதுரை ஆகிய ஆய்வாளர்களின் கருத்துப்படி, மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலில் வைத்தியநாத அய்யர் நடத்திய கோயில் நுழைவுப் போராட்ட நாடகம் அம்பலமாகிறது.
மீனாட்சி அம்மன் கோயில் நிருவாக அதிகாரியாக இருந்த நீதிக்கட்சிக்காரரான ஆர்.எஸ்.நாயுடு கொடுத்த முழுமையான ஒத்துழைப்பும், காங்கிரசின் செல்வாக்கை உயர்த்திக் கொள்ளவும், காங்கிரசில் இராஜாஜியா? சத்தியமூர்த்தியா? என எழுந்த கோஷ்டி மோதலில் இராசாசியின் செல்வாக்கைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளவும் நெருங்கி வந்த உள்ளாட்சித் தேர்தலில் காங்கிரசின் வெற்றியைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளவும் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள், தீண்டத்தகாதவர்கள் ஆகியோரின் உற்ற துணைவன் காங்கிரசுதான் என்கிற மாயத் தோற்றத்தை உருவாக்கிக் கொள்ளவுமான பல்வேறு பின்னணிகள் அந்தப் போராட்ட நாடகத்திற்கு இருந்தது.
இப்படிப்பட்ட உள்நோக்கத்தோடுதான் வைத்தியநாத அய்யர் மதுரையில் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை நடத்தியுள்ளார் என்பது தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிகிறது.
மதுரை வைத்தியநாத அய்யரை கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தின் முன்னோடி என வானாளவப் புகழ்வது, வரலாற்று மோசடி என்பது மேற்கண்ட அறிஞர்களின் ஆய்வுகளிலிருந்து தெரிய வருகிறது. எனவே, குறுகிய அரசியல் இலாபத்திற்காக, தாழ்த்தப்பட்டோரின் உயிரான உரிமைப் பிரச்சனையைப் பகடைக் காயாகப் பயன்படுத்தி விளையாடிய, மதுரை வைத்தியநாத அய்யரை கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தின் முன்னோடி என்று கூறுவது மோசடியானது என்பதை வரலாற்று ஆய்வுகள் நிரூபிக்கின்றன.
(தொடரும்...)

- உண்மை இதழ், 16- 31. 12 .20

வைக்கத்தில் வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க தந்தை பெரியாரின் சிலைத் திறப்பு விழா

அய்யாவின் அடிச்சுவட்டில் ... : இயக்க வரலாறான தன் வரலாறு (251) 

வைக்கம் விழா அழைப்பிதழ்

31.01.1994 கேரள மாநிலம் வைக்கத்தில் தந்தை பெரியார் ‘வைக்கம் வீரர்’ எனபோற்றப்பட்டு நடைபெற்ற சிலை திறப்பு விழா திராவிட கழக வரலாற்றில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிகழ்வு என்பதால், அப்போது ஆற்றிய தலைமை உரையில்.

 

 
நினைவிட வளாகத்தை திறந்து வைக்கும் நிதியமைச்சர் இரா.நெடுஞ்செழியன் உடன் தமிழர் தலைவர் ஆசிரியர்.

“இந்தியாவின் சமூக நீதிக்களத்தில் நடைபெற்ற முதல் மனித உரிமை போரான வைக்கம் சத்தியாகிரகத்தில் போராடி அவ்வறப்போர் முழு வெற்றிபெறுவதற்கு உழைத்த வைக்கம் வீரர் தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு தக்கதோர் நினைவுச் சின்னத் திறப்பு விழாவாகிய இந்த வரலாற்று சிறப்பு வாய்ந்த நிகழ்ச்சிக்குத் தலைமை தாங்கும் இந்த அரிய வாய்ப்பினை தந்தை பெரியார் அவர்களால் துவக்கப்பெற்ற சமுதாயப் புரட்சி இயக்கமான திராவிடர் கழகத்தின் தொண்டர்களுக்குத் தொண்டனான எனக்கு அளித்த தமிழக அரசுக்கு குறிப்பாக மாண்புமிகு தமிழக முதலமைச்சர் அவர்களுக்கு எனது நெஞ்சம் நிறைந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

தந்தை பெரியார் அவர்களது நூற்றாண்டு விழாவையொட்டி மாண்புமிகு மொரார்ஜி தேசாய் தலைமையில் அமைந்திருந்த மத்திய அரசு சிறப்பு அஞ்சல் தலைவெளியிட்டு அவர்களைச் சிறப்புச் செய்தது மாண்புமிகு எம்.ஜி.ஆரின் தமிழக அரசு அதனை ஓர் ஆண்டு முமுவதும் கொண்டாடி பல்வேறு வகையில் அவர்களுக்கு வரலாற்று பெருமை மிக்க சிறப்புகளைச் செய்தது.

அப்போது தமிழக அரசால் அமைக்கப்பட்ட நூற்றாண்டு விழாக்குழுவினர் முடிவுக்கேற்ப இந்த நினைவுச் சின்னம் சிலை பூங்கா ஏற்பாடுகள் உருவாகின.

அதன்படி 3.11.1985 அன்று வைக்கம் நகரில் வைக்கம் வீரருக்கு நினைவகம் அடிக்கல் நாட்டு விழா தமிழக அரசு சார்பில், கேரள அரசின் ஒத்துழைப்புடன் நடைபெற்றது. தமிழக அரசின் சார்பில் சீரிய பகுத்தறிவுச் செம்மல் தமிழக நிதியமைச்சர் நாவலர் இரா.நெடுஞ்செழியன் அவர்களுக்கு, கேரள அரசின் சார்பில் அன்றைய வருவாய்த்துறை அமைச்சர் பி.ஜே.ஜோசப் அவர்களும் முக்கிய பங்கேற்று விழா நடத்தினார்.

நினைவிட வளாகத்தின் குறிப்பேட்டில் கையெழுத்திடம் நாவலர் இரா.நெடுஞ்செழியன்,
ஆசிரியர் மற்றும் விழாச்சிறப்பு அழைப்பாளர்கள்

மீண்டும், இன்று எழிலுடனும் ஏற்றத்துடனும் சிறப்பு விழா நிகழ்ச்சி அதே நிதியமைச்சர். அதே அ.தி.மு.க. அரசின் சார்பில் நடைபெறுகிறது. அமைச்சர் தென்னவன் வரவேற்றார்.

வைக்கம் போராட்டத்தின் வரலாறு எப்படிப்பட்ட தலைச் சிறந்த மனித உரிமைப் போரின் வரலாறு என்பது பலருக்கும் தெரியாது!

கேரளத்தில் தலைசிறந்த, சமூகநீதிப் புரட்சியினை உருவாக்கிய பெருமைக்குரிய ஸ்ரீ நாராயணகுருவின் தொண்டாலும் மற்றும் பல்வேறு காலகட்ட எழுச்சிகளாலும் இன்று சமூக நிலைமை பெரிதும் மாறிவிட்டதால், இளைய தலைமுறைக்கும் இனிவரக்கூடிய தலைமுறைக்கும் எப்படிப்பட்ட நெருப்பாற்றை “கீழ் ஜாதி மக்கள்’’ நீந்தினர் என்பது புரியாது!

மலபார் மற்றும் கிழக்குக் கடற்கரைப் பகுதிகளில் வசித்த கள்ளிறக்குவோர், ஈழவர்கள், “சாணார்’’, குடை எடுத்துக் கொண்டு செல்லக்கூடாது; செருப்பு அணியவோ, தங்க நகைகளை அணியவோ கூடாது.

பசு மாடுகளைக் கறக்க உரிமையற்றவர்கள், சாதாரண மொழியைக்கூட அவர்கள் பயன்படுத்தக்கூடாது.

உயர் ஜாதி ஒரு பார்ப்பனர்முன்பு 24 அடிகளுக்குள் சென்னையைச் சேர்ந்த கள்ளிறக்கும் சாணார் வந்தால், அவரைத் தீட்டாக்கி விடுகிறார்!

நம்பூதிரிப் பார்ப்பனர் அருகில் நாயர் வரலாம்; தொடக்கூடாது. ஆனால் அந்த பார்ப்பனரிடமிருந்து தீயன் 36 அடி தள்ளியே நிற்கவேண்டும். புலையன் 96 அடிகள் தள்ளி நிற்கவேண்டும்.

நாயரிடமிருந்து தீயன் 12 அடிகள் தள்ளி நிற்க வேண்டும். மற்ற  ஜாதிக்காரர்களை நெருங்காலாம்; ஆனால் தொடக்கூடாது. இப்படிப்பட்ட கொடுமை இந்த வைக்கத்தில் கோயிலைச் சுற்றியுள்ள வீதிகளில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் ஈழவர்கள், நாடார்கள், தீயவர்கள் நடந்து செல்லவும் உரிமையற்றவர்கள் என்ற நிலை இருந்தது! இது சிணீstமீ ஜிஷீபீணீஹ் என்ற நூலில் தயா சின்கின் (ஜிணீஹ்ணீ ஞீவீஸீளீவீஸீ) என்ற பிரிட்டிஷ் ஆய்வாளர் எழுதியுள்ளார்.

தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு முன்பே, டி.கே.மாதவன், ஜார்ஜ்சோசப், குரூர், நீலகண்டன், கே.பி.கேசவமேனன் போன்ற தலைவர்கள் அதனை துவக்கி உரிமைக் குரல் கொடுத்ததை நசுக்கும் வகையில் அவர்களை சிறையில் அடைத்துவிட்டது. அன்றைய அரசு.

போராட்டம் பிசுபிசுத்து விடும் என்று நம்பிய நேரத்தில்தான் தந்தை பெரியார் “இராமசாமி நாயக்கர்’’ என்று அன்று கேரள மக்களால் அழைக்கப்பட்டவர் தமிழ் நாட்டிலிருந்து வந்து ஒரு புதுத் திருப்பத்தை அந்த சத்தியா கிரகத்திற்கு உருவாக்கி தந்தார்கள்.

தந்தை பெரியார் அவர்களோடு முதல் முறையாக மகளிர் அப்போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். அப்படி ஈடுபட்டவர்களில் தந்தை பெரியாரின் துணைவியார் அன்னை நாகம்மையாரும், பெரியாரின் சகோதரியார். எஸ்.ஆர்.கண்ணம்மாளும் தமிழ் நாட்டிலிருந்து வந்து ஈடுபட்டனர். அவர்களை காவல்துறை அப்புறப்படுத்தியது.

இருமுறை சிறை சென்ற தந்தை பெரியார் அவர்கள் இரண்டாவது ஆறுமாதக் கடுங்காவல் தண்டனையை எப்படி அனுபவித்தார் என்பதை திரு. கே.பி.கேசவ மேனன் அவர்கள் அவரது சுயசரிதையில் வர்ணித்துள்ளார்.

வைக்கம் சத்தியாகிரகம் இதுபோன்ற உணர்வுகளை மடைதிறந்த வெள்ளமாக ஆக்கிவிட்டதற்கும் பயன் பட்ட ஒரு முன்னோடி சமூக நீதிப் போராட்டமாகும்! சாதி ஒழியும் வரை ஜாதியால் ஏற்பட்ட கல்விக் கேடு பாடுகளை அகற்ற சமூக ரீதியான இடஒதுக்கீடுகள் தொடருவதும், மக்களை சமப்படுத்துவதும் முக்கியம்’’ என எனது தலைமை உரையில் எடுத்துரைத்தேன்.

தந்தை பெரியார் சிலையைத் திறந்து வைத்து தமிழக நிதிஅமைச்சர் நாவலர் இரா.நெடுஞ்செழியன் ஆற்றிய உரையில்:

“வீழ்ச்சியுற்றுக் கிடந்த நாட்டிற்கு எழுச்சியூட்டியவர். விசை ஒடிந்து கிடந்த உள்ளங்களுக்கு எல்லாம் வலிமையை ஊட்டியவர். சூழ்ச்சிதனை - வஞ்சகதனை பொறாமைதனை தொகை தொகையாக எதிர் நிறுத்தி தூள்தூளாக ஆக்கிக் காட்டிய பெருமை பகுத்தறிவு தந்தை பெரியார் அவர்களுக்கு உண்டு. அவர் 95 ஆண்டு காலம் வரையிலும் தலை தாழாச் சிங்கமாக இருந்து நாடெங்கும் வீறுநடை போட்டு -எடுத்த செயல்களில் எல்லாம் வெற்றி காண்கின்ற அளவுக்கு தம்முடைய நேரத்தையும், நினைப்பையும் தம்முடைய உழைப்பையும், அறிவையும், ஆற்றலையும் தம்முடைய செயலாற்றும் திறனையும், செய்து முடிக்கின்ற திறனையும் மிகச் சிறப்பாக செய்துகாட்டினார் என்ற காரணகாரிய சிறப்புகளை நாம் அனைவரும் நன்கு உணர்வோம்.’’ எனப் பல கருத்துகளை நாவலர் தனது உரையில் குறிப்பிட்டார்.

வைக்கம் விழாபற்றி மலையாள ஏடுகள்

தந்தை பெரியார் நினைவிடத்தின் திறப்பு விழாவும், சிலை திறப்பு விழாவும் தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்த திராவிடர் கழகத் தொண்டர்கள் முழங்கிய முழக்கங்களின் உணர்ச்சி போதையோடு நடந்தது. தமிழ்நாடு நிதியமைச்சர் இரா.நெடுஞ்செழியனே சிலையைத் திறந்து வைத்தார்.

ஜாதிக்கெதிராக போராட வேண்டுமென்ற விருப்பமே வைக்கம் சத்தியாக்கிரகத்தில் பங்குபெற ஈ.வெ.ரா. வைத்தூண்டியது என்று தமிழ்நாடு நிதியமைச்சர் நெடுஞ்செழியன் கூறினார்.

வாழ்நாள் முழுவதும் ஜாதியை ஒழிக்க அவர் முயன்றார். ஆனால், இன்றுவரை அதற்கு முடியவில்லை. இன்றைய தலைமுறை ஈ.வெ.ரா. வின் கொள்கைகளை நிறைவேற்ற முயற்சிக்கவேண்டும்.

எம்.ஜி.ஆர். தொடங்கி வைத்த சிலை அமைப்பை இப்போதைய முதலமைச்சர் ஜெயலலிதா அனுமதித்த 15 லட்சத்தை செலவாக்கியே பூர்த்தி செய்ததாக அவர் கூறினார்.

திராவிடர் கழகப் பொதுச்செயலாளர் கி.வீரமணி, தமிழ்நாடு செய்தி - விளம்பரத் துறை அமைச்சர் மு.தென்னவன், தமிழ்நாடு பாடநூல் கழகத் தலைவரும், நிர்வாக இயக்குநருமான ஈ.வெ.கி.சுலோசனா சம்பத், ரமேஷ் சென்னிதாலா எம்.பி., கே.கே.பாலகிருஷ்ணன் எம்.எல்.ஏ., நகராட்சித் தலைவர் அய்யேரி கருணாகரன் நாயர், முன்னாள் தலைவர் எஸ்.நரசிம்ம நாயக், வைக்கம் கார்த்திகேயன் நாயர், தமிழ்நாடு, செய்தி - மக்கள் தொடர்புத் துறை இணை இயக்குநர் பா.ஜெயப்பிரகாசம், துணை இயக்குநர் ஆர்.அண்ணாதுரை ஆகியோர் உரையாற்றினர்.

ஈ.வெ.ரா. சிலையைத் திறப்பதற்காக சத்தியாக்கிரகம் செய்த பாரதீய சாமுஹ்ய நீதிவேதியின் தலைவர் வைக்கம் கார்த்திகேயன், நாயர் நினைவு ஜோதியை நெடுஞ்செழியனிடம் கொடுத்தார்.

- ‘மலையாள மனோரமா’  நாளேடு - 1.2.1994.

தமிழ்நாடு நிதி அமைச்சர் நெடுஞ்செழியன் அடிக்கல் நாட்டிய நினைவிடத்தின் திறப்பு விழாவையும் அவரே நடத்தியது யதேச்சையானது.

வைக்கம் வலிய கவலையில் வைக்கம்  சத்தியாக்கிரகத்தின் நினைவை உணர்த்துகின்ற இரண்டாவது சிலையே ஈ.வெ.ரா.வுடையது. சுதந்திரப் போராட்ட வீரரும், வைக்கம் சத்தியாக்கிரகப் போராட்டத் தலைவருமான டி.கே. மாதவனின் சிலை முன்பே இங்கு நிறுவப்பட்டுள்ளது. வைக்கம் சத்தியாக்கிரகத்தில் பங்குபெற்ற மன்னத் பத்மனாபனின் சிலை நிறுவுவதற்கான இடம் இதற்கருகே என்.எஸ்.எஸ்.ஸால் கையகப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

தமிழக முதலமைச்சராக இருந்த எம்.ஜி.ராமச்சந்திரனே ஈ.வெ.ரா. நினைவிடம் அமைக்க முதலில் முன் வந்தவர். தமிழ்நாட்டிற்கு வெளியேயுள்ள ஈ.வெ.ரா. நினைவிடம் இது ஒன்றுதான்.

ஈ.வெ.ரா.வின் வெண்கலச் சிலை, நூலகம், குழந்தைகள் பூங்கா, வைக்கம் சத்தியாக்கிரகப் போராட்ட வீரர்களின் பெயர்களடங்கிய கல்வெட்டு ஆகியவையே நினைவிட வளாகத்தில் அமைந்துள்ளவை. கல்வெட்டில் கே.பி.கேசவமேனன், தேசாபி மானி டி.கே.மாதவன், ஏ.கே.பிள்ளை, கே.கேளப்பன், கண்ணன் தொடத்து வேலாயுதமேனன், டி.ஆர்.கிருஷ்ணசாமி அய்யர், ஜார்ஜ் ஜோசப், கரூர் நீலகண்டன் நம்பூதிரிபாட், சிற்றேழத்து சங்குபிள்ளை, ராமன் இளயத் ஆகியோரின் பெயர்களே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

ஈ.வெ.ரா.வின் வாழ்க்கை வரலாற்றை விளக்கும் புகைப்படத் தொகுப்புள்ள மண்டபமும் இங்கே உள்ளது. பெரியார் பொறியியல் கல்லூரி, தமிழ்நாடு போக்குவரத்துக் கழகம் முதலிய நிறுவனங்களிலிருந்து ஆயிரத்திற்கும் அதிகமான தமிழ் நாட்டினர் விழாவில் கலந்துகொண்டனர்.

- ‘மங்களம்’ நாளேடு - 1.2.1994

மஞ்சள் நிறப்பட்டால் அலங்கரிக்கப்பட்ட சிலையின் திரைச்சீலை கீழ். நோக்கி வீழ்ந்தபோது தமிழ் மக்கள் தம் நாட்டின் வரலாற்று நாயகனை - உற்சாகத்தோடு வரவேற்றனர். ‘பெரியார் வாழ்க’ என்ற வாழ்த்தொலி காற்று மண்டலத்தில் அலையடித்தது.

மாநாட்டில் கலந்துகொள்வதற்காக தமிழ்நாட்டிலிருந்து திராவிடர் கழகத்தின் சீருடை அணிந்த பெண்கள் உள்பட ஆயிரக்கணக்கான தொண்டர்கள் வந்திருந்தனர். வைக்கத்தில் தீண்டாமைக்கும், ஜாதிக்கும், மதத்திற்கும் எதிராக கூட்டுச்சேரா போராட்டம் நடத்திய வரலாற்று நாயகனே பெரியார் ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கர் என்று தமிழ்நாடு நிதியமைச்சர் இரா.நெடுஞ்செழியன் தமது உரையில் நினைவு கூர்ந்தார்.

நீதிக்காக அன்று நிலவியிருந்த கருப்புச் சட்டங்களை உடைத்து நீக்கிவிடவும், தீண்டாமையையும், நீசத் தன்மையையும் முளையிலேயே ஒழித்து விடுவதும்தான் பெரியாரின் லட்சியம், தொடாமை, தீண்டாமை ஆகியவற்றிற்கு எதிரான முதல் போராட்டத்திற்கு துவக்கம் குறித்த வைக்கம் சத்தியாக்கிரகத்தில் ஈ.வெ.ரா.களத்தில் இறங்கியதால் அவருக்கு தமிழ் மக்கள் ‘வைக்கம் வீரர்’ என்று பெயர் சூட்டி ஆதரித்தனர் என்று நெடுஞ்செழியன் தன் உரையில் குறிப்பிட்டார்.

‘மாத்ரு பூமி’ ஆசிரியர் கே.பி.கேசவமேனன், மன்னத் பத்மனாபன், ‘மாத்ரு பூமி’யின் பொறுப்பாசிரியராக இருந்த கரூர் நீலகண்டன் நம்பூதிரிபாட், கே.கேளப்பன், தேசாபிமானி டி.கே.மாதவன் ஆகியோரின் தீரம்மிக்க தலைமையில் தொடங்கிய சத்தியாக்கிரகப் போராட்டத்திற்கு ஈ.வெ.ரா. புத்தெழுச்சியை ஊட்டினார்.

மாநாட்டிற்கு திராவிடர் கழகப் பொதுச்செயலாளர் கி.வீரமணி தலைமை தாங்கினார்.

கேரளத்தின் பிற பகுதிகளிலிருந்து வந்த தமிழ்ச் சங்கங்களைச் சேர்ந்த தொண்டர்கள் தமிழ்நாடு அமைச்சர்களுக்கும், கேரளத் தலைவர்களுக்கும் பொன்னாடை அணிவித்து மரியாதை காட்டினர். ஜனவரி 30 ஆம் தேதி ஈரோட்டிலுள்ள தந்தை பெரியார் பிறந்த வீட்டிலிருந்து ஆரம்பித்த வைக்கம் கார்த்திகேயன் நாயரின் நினைவுச் சுடர் பயணம் மாநாட்டு மேடையை அடைந்தது. நினைவுச் சுடரை தமிழ்நாட்டு அமைச்சர்களான,- நெடுஞ்செழியனும், மு.தென்னவனும் சேர்ந்து பெற்றுக்கொண்டனர். -

- ‘மாத்ரு பூமி’ நாளேடு - 1.2.1994

- உண்மை இதழ், 16-31.7.20

அரிமா நோக்கு - நீதிக்கட்சியின் விளைவுகள்

அரிமா நோக்கு

February 06, 2021 • Viduthalai

சு.அறிவுக்கரசு

1920இல் நீதிக்கட்சி ஆட்சி. அன்றைய சட்டப்படி ஆங்கிலேயரும் “இந்தியரும்“ கலந்து நடத்திய ஆட்சி. இரட்டை ஆட்சி. ஆங்கிலேய அமைச்சர்களாக சர்.லயனல் டேவிட்சன், சி.ஜி.தாட்ஹன்டர், முகமது ஹபி புல்லா சாகிப், சீனிவாச அய்யங்கார் ஆகியோர். இந்திய அமைச்சர்களாக திவான்பகதூர் அ.சுப்புராயலு ரெட்டி யார், பனகல் ராமராயர் நிங்கார், கே.வி.ரெட்டி நாயுடு ஆகியோர். முக்கியத் துறைகள் ஆங்கிலேயரிடம் பிற துறைகள் இந்தியர்களிடம்.

அன்றைய சென்னைப் பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழ் படிக்க வாய்ப்பில்லை. செம்மொழிகள் என்று சொல்லி, அரபி, பாரசீகம், சமஸ்கிருதம் மட்டுமே படிக்கலாம். இந்தச் செம்மொழி பட்டியலில் தமிழ் இடம்பெறவில்லை. ஆசிரியர்களாகவும், அதிகாரிகளாகவும் பார்ப்பனர் களே நிறைந்து இருந்ததால் எங்கேயும் சமஸ்கிருதமே. அதைப் படித்தவன் தான் படிப்பாளியாக கருதப்பட்ட நிலை. அதனால் அதிகாரிகளாகவும் அவாளே. இதை மாற்றிடத் தமிழர்களான வழக்குரைஞர் கே.சண்முகம் (தஞ்சாவூர்) என்பார் தீர்மானம் முன்மொழிந்தார். சர்.ஏ.டி.பன்னீர்செல்வம் வழிமொழிந்தார். சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ் மொழி புறக்கணிக்கப்படுவதால் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தராக பார்ப்பனர் அல்லாத ஒருவர் நியமிக்கப்பட வேண்டும். அல்லது அய்ரோப்பியர் ஒருவர் நியமிக்கப்பட வேண்டும் என்பதுதான் தீர்மானம். சட்டமன்ற மேலவையில் 28.12.1918இல் நீதிக்கட்சியின் உறுப்பினர்கள் கொடுத்த தீர்மானம். இன எதிரியான பார்ப்பனரை விட ஆங்கி லேயரே மேல் என்பதே நிலைப்பாடு. இந்தியர் என்கிற போர்வையில் பார்ப்பனரின் நரித்தனத்திற்கு எதிர்ப்பான நிலைப்பாடு.

இன்று போலவே, 1919ஆம் ஆண்டிலும் பொல்லாத ஊராக இருந்துள்ளது பொள்ளாச்சி. அந்த ஊர்ப் பள்ளியில் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பு மாணவி ஒருவர் சேர்க்கப்பட்டதால், ஜாதி இந்துக்கள் எனப்படும் பிற் படுத்தப்பட்ட வகுப்பு மாணவ, மாணவியர் 46 பேர்கள் பள்ளியை விட்டு விலகி விட்டனர் என்று பள்ளிக் கல்வித்துறை இயக்குநர் அறிக்கை தந்துள்ளார். மற்ற மாவட்டங்களில் ஜாதி வெறி அவ்வளவு மோசம் இல்லை எனலாம். வட ஆர்க்காடு மாவட்ட மாணவர்கள் 289 இல் 17 பேர் ஆதிதிராவிடர்கள். தென் ஆற்காட்டில் 332 பேரில் 14 பேர். செங்கல்பட்டில் 305 பேரில் மூன்றே பேர் தாழ்த்தப்பட்டோர். கோவையில் 333 பேரில் 43 பேர் தாழ்த்தப்பட்ட ராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் 159 மாண வர்களில் 6 பேர் மட்டுமே ஆதிதிராவிடர். தலைநகர் சென்னையில் 272 மாணவர்களில் 50 பேர் தாழ்த்தப் பட்டோர். சேலத்தில் 311 பேர்களில் 12 பேர் தாழ்த்தப் பட்டவர்கள். தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் 477 மாணவர் களில் 19 பேர் மட்டுமே ஆதிதிராவிடர்.

நெல்லை மாவட்டத்தில் 216 மாணவர்களுள் 22 பேர் தாழ்த்தப்பட்டோர். திருச்சி மாவட்டத்தில் 368 மாண வர்களில் 30 பேர் மட்டுமே ஆதிதிராவிடர் (மதுரை மாவட்ட புள்ளிவிவரம் இல்லை) மக்கள்தொகையில் 15 விழுக்காட்டுக்கு மேல் இருந்தோரில் பள்ளிப்படிப்பில் சேர்ந்தோர் 7.5% மட்டுமே. ஆந்திரப் பகுதி மாணவர்கள் அதிகமானதால் இந்த விகிதாச்சார உயர்வு  ஒப்பீட்ட ளவில் தமிழ்நாட்டுப் பகுதி, பின்தங்கியே இருந்துள்ளது.

ஜாதியைக் காரணம் காட்டி, பள்ளிகளில் அனுமதிக்க மறுக்கக் கூடாது என்று ஆங்கிலேய அரசு 1863 ஆம் ஆண்டிலேயே கடும் உத்தரவு பிறப்பித்திருந்தும் இந்நிலை. இல்லாவிட்டால் எந்நிலை என்பதை எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.

பெரும்பாலும் பார்ப்பனச் சேரிகளில் பள்ளிகள் இருந்தன. சத்திரங்கள், கோயில்கள் போன்ற இடங்களில் இருந்தன. இம்மாதிரி இடங்களில் புழங்குவதற்கும் புகு வதற்கும் ஆதிதிராவிடர் தடுக்கப்பட்ட நிலை. தீண் டாமை எனும் இந்து மதத்திற்கே உரிய கொடுமை நிலவியதால் கல்வி மறுக்கப்பட்ட நிலை. மொத்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 8157 என்றிருந்தபோது, ஆதிதிராவிட மாணவர்கள் 609 மட்டுமே என்பது தீண்டாமைக் கொடுமையை விளக்கிக் காட்டுகிறது.

கட்டாயக்கல்வி, இலவசக் கல்வி இவை இரண்டும் நீதிக்கட்சியின் இலட்சியங்கள் என்பதை பார்ப்பனரல்லா தார் கொள்கைப் பிரகடனம் 1916இல் வெளியிட்டபோதே அறிவித்தது நீதிக்கட்சி. கோவையில் நடந்த பார்ப்பன ரல்லாதார் மாநாட்டில் எல்லா நகராட்சிப் பகுதிகளிலும் கட்டாயமாகத் தொடக்கக்கல்வி கற்பிக்கப்பட வேண்டு மென தீர்மானம் போடப்பட்டது. (ஆண்டு 1917), தாழ்த் தப்பட்டோர் என வர்ணாசிரம (அ) தர்மம் வகைப்படுத்தி யுள்ள ஜாதியினருக்கு, சமூக, பொருளியல், அரசியல் துறைகளில் எல்லா வகை வாய்ப்புகளையும் வழங்கி, சம உரிமையுடன் நடத்தப்பட வேண்டி 1921 இல் சென்னை யில் நடத்திய மாநாட்டில் தீர்மானம் நிறைவேற்றியது பார்ப்பனரல்லாதார் இயக்கம்.

இதையெல்லாம் அறியாத மாதிரி பார்ப்பன கம்யூனிஸ்ட் பி.ராமமூர்த்தி தான் எழுதிய ஒரு நூலில் நீதிக்கட்சியைக் குற்றம்சாட்டி எழுதினார். இந்நூலுக்கு ஆசிரியர் வீரமணி அவர்கள் ஆணித்தரமான தரவுக ளுடன் மறுப்பு தெரிவித்திருந்தார். தாழ்த்தப்பட்டோரின் “பறையன்” பட்டம் போகாமல் சூத்திரப் பட்டத்தை ஒழிக்க முடியாது என்று பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு எச்சரிக்கையும் அறிவுரையும் கூறினார் தந்தை பெரியார். பறையன் என்பதை பறை அடிப்பதால் தொழில் பெயராக வைத்து கேவலப்படுத்தியது பார்ப்பனியம். ஆனால் தாசி மகன் எனப் பொருள்படும் சூத்திரன் என்ற பெயர்தான் மகா கேவலமானது என்று எடுத்து கூறினார் பெரியார்.

 சொன்னதைச் செய்தது நீதிக்கட்சி. மொத்தம் இருந்த 20 நகராட்சிகளுள் 18 நகராட்சிகளில் கட்டாய இலவசக் கல்வி வழங்கப்பட்டது. மீனவர் இன மாணவர்கள் 3000 பேருக்கும் மாணவியர் 1500 பேருக்கும் பள்ளிக்கல்வி அளிக்கப்பட்டது. நீதிக்கட்சித் தலைவரான தியாகராயர் சென்னை மாநகராட்சியின் தலைவராக (மேயர் அப்படித்தான் அழைக்கப்பட்டார் அப்போது) இருந்த போது 1920இல் பள்ளிகளில் இலவச மதிய உணவு வழங்கி ஏழை மாணாக்கர்களை ஊக்கப்படுத்திக் கல்வி கற்க செய்தார். பெண்களுக்கும் கட்டாயக்கல்வி அளித் தது நீதிக்கட்சி ஆட்சி.

பார்ப்பன வர்ண முறைப்படி, பிறவியிலேயே தொழி லாளர்களாக ஆக்கப்பட்ட சூத்திர, பஞ்சம ஜாதியினரை முன்னேற்றுவதற்காகத் தொழிலாளர் துறை (லேபர் டிபார்ட்மென்ட்) எனத் தனித் துறையே உருவாக்கப் பட்டது. லேபர் பள்ளிகள் தொடங்கப்பட்டு தாழ்த்தப்பட்ட ஜாதி மாணவர்கள் சேர்க்கப்பட்டனர்.

1927 இறுதியில் 10 ஆயிரத்து 335 லேபர் பள்ளிகள் இருந்தன. ஆட்சிக்கு வந்து, ஏழு ஆண்டுகளில் நிகழ்த்தப்பட்ட சாதனை. இரட்டை ஆட்சி முறையில் கல்வி தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டோர் கைகளில். அதனால் நீதிக்கட்சி சாதித்தது.

தாழ்த்தப்பட்டோர் நிலமற்ற ஏழைகள். வேளாண் தொழிலாளர்கள். உரிமையாளர் இன்றி தரிசாக இருந்த நிலப்பரப்பில் பஞ்சமர்க்கு மட்டுமே பட்டா போட்டுத் தரப்பட வேண்டும் என்று ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் 1919இல் ஒதுக்கப்பட்ட பரப்பு 86 ஆயிரம் ஏக்கர் என்று புள்ளிவிபரம் உள்ளது. இதில் 1377 ஏக்கர் மட்டுமே ஒப்படைப்பு செய்து தரப்பட்டது. 1919 வரை நீதிக்கட்சி ஆட்சி முடிந்தபோது 1935 வரையில் பெரும்பாலான பரப்பளவு தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு தர்காஸ்து செய்து தரப்பட்டது.

தென் ஆர்க்காடு, வட ஆர்க்காடு, சேலம், கோவை, திருச்சி மாவட்டங்களில் ஆயிரக்கணக்கான ஏக்கர் நிலம் அளிக்கப்பட்டது. அந்த நிலங்களைப் பெற்ற ஆதிதிராவிடர்களிடம் நிலங்கள் உள்ளனவா? கேள்விக்குறிதான். நிலம் அவர்களிடம் இல்லை என்பதே உண்மை. எப்படிக் கைமாறின? விடை தெரியாத கேள்வி. இவ்வளவு கொடுமைகளுக்கும் காரணி எது? ஜாதி எந்த மதத்திலும் இல்லாத ஜாதி. இந்து மதம் விட்டுப் போனாலும் தொடரும் ஜாதி. அது ஒழிக்கப்பட வேண்டும்.

மதுரை மீனாட்சி அம்மன் ஆலயப் போராட்ட வெற்றியின் ஆதார சுருதி

வரலாற்றுச் சுவடு : மதுரை மீனாட்சி அம்மன் ஆலயப் போராட்ட வெற்றியின் ஆதார சுருதி ஆர்.சேஷாச்சலம்!

- மயிலாடுதுறை கி.தளபதி ராஜ்

1939ஆம் ஆண்டு ராஜாஜியின் ஆலோசனையின் பேரில் மதுரை வைத்தியநாத அய்யர்  அய்ந்து தாழ்த்தப்பட்டவர்களையும், ஒரு நாடார் ஜாதியைச் சார்ந்தவரையும் அழைத்துக் கொண்டு மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலுக்குள் நுழைய முற்பட்டார். இதுவே தமிழகத்தின் முதல் கோயில் நுழைவுப்போராட்டம்!’’ என்று பார்ப்பனப் பத்திரிகைகள் தொடர்ந்து எழுதி வருகின்றன.

தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கான கோயில் நுழைவுப் போராட்டம் என்பது சிறுசிறு கிளர்ச்சிகளாக 18ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலேயே தொடங்கி விட்டது. 1854இல் குமரி மாவட்டம் குமார கோயிலில் நாடார்கள் சிலர் கோயிலுக்குள் நுழைய முற்பட்டு கடும் தாக்குதலுக்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள். 1874, 1897 களில் இதே மீனாட்சி அம்மன் கோயிலிலேயே தீண்டப்படாதவர்கள் என்று சொல்லப்பட்டவர்கள் நுழைய முயற்சி செய்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் மீது வழக்குகளும் போடப்பட்டிருக்கிறது. 1917 நவம்பர் மாதம் நெல்லையில் நடைபெற்ற நீதிக்கட்சி  தென்மண்டல மாநாட்டில், கோயிலுக்குள் நாடார்களை அனுமதிக்க வேண்டும் என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டிருக்ககிறது.

1927ஆம் ஆண்டு தந்தை பெரியார் தலைமையிலான சுயமரியாதை இயக்கத் தோழர்கள், தமிழ்நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் கோயில் நுழைவுப் போராட்டங்களில் ஈடுபட்டனர்.

ஜே.என்.இராமநாதன், டி.வி.சுப்ரமணியம், ஜே.எஸ்.கண்ணப்பன் ஆகியோர் பார்ப்பனரல்லாதாரை அழைத்துக் கொண்டு மீனாட்சியம்மன் கோயிலுக்குள் நுழைய முயன்றபோது பெரும் கல்லடிக்கு ஆளாகியதோடு அவர்கள் மீது பல்வேறு வழக்குகளும் போடப்பட்டுள்ளது.

திருச்சி தாயுமானவர் மலைக்கோயிலுக்கு ஜே.என்.இராமநாதன் தாழ்த்தப்பட்டவர்களை அழைத்துக் கொண்டு சென்றபோது, ரவுடிகளால் தாக்கப்பட்டு மலையிலிருந்து அவர்கள் உருட்டிவிடப்பட்ட செய்தி ‘கேசரி’ இதழில் பதிவாகியிருக்கிறது.

திருவண்ணாமலை கோயிலில் நுழைந்த ஜே.எஸ்.கண்ணப்பரை கோயிலுக்குள்ளேயே பூட்டிவைத்தனர். அவர் மீது வழக்கும் பதிவு செய்யப்பட்டது. அந்த வழக்கில் நீதிபதிகள் அளித்த தீர்ப்பு சுவாரஸ்யமானது. கோயிலுக்குள் அவர்கள் சென்றதில் எந்தத் தவறும் இல்லை. அவர்களை தடுத்ததுதான் சட்டப்படி குற்றம் என்று சொல்லி அந்தச் செயலில் ஈடுபட்ட பார்ப்பனர்கள் இராமநாத சாஸ்திரி, குப்புசாமி குருக்கள் இருவருக்கும் தலா நூறு ரூபாய் அபராதம் விதித்து, அதை போராட்டத்திற்குத் தலைமை வகித்த ஜே.எஸ்.கண்ணப்பரிடம் வழங்க வேண்டும் என்று தீர்ப்பளித்தார்கள். இந்தச் செய்தி 6.5.1928 ‘குடிஅரசில்’ வெளியாகி இருந்தது.

மயிலாடுதுறை மயூரநாதசுவாமி கோயிலில் கி.ஆ.பெ.விசுவநாதம் ஆயிரம் பேருடன் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டார். கோயில் கதவுகளும், கருவறையும் முன் எச்சரிக்கையாக கோயில் நிர்வாகத்தால் பூட்டப்பட்ட நிலையில் பக்கவாட்டில் இருந்த சிறிய நுழைவாயில்கள் வழியாக உள்ளே நுழைந்து திருநாவுக்கரசரின் ‘மணிக்கதவம் தாழ்திறவாய்’ என்ற பாடலை உரக்கப் பாடியிருக்கிறார்கள்.

1928இல் திருவாணைக்காவல் கோயிலில் ஆர்ப்பாட்டம் நடைபெற்றது. அதே ஆண்டு ஈரோடு ஈஸ்வரன் கோயிலுக்குள் குத்தூசி சா.குருசாமி தாழ்த்தப்பட்டவர்களை அழைத்துச்செல்ல முற்பட்டார். தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்காக கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை தொடர்ந்து நடத்தி வந்தது நீதிக்கட்சியும், சுயமரியாதை இயக்கமும் தான்.

கோயில் நுழைவுக்கான நீண்ட நெடிய போராட்ட வரலாறு இருக்க 1939இல் வைத்தியநாதஅய்யர் தான் முதன்முதலாக கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தையே நடத்தியதாக தொடர்ந்து உண்மைக்கு மாறான ஒரு செய்தி பார்ப்பன ஊடகங்களால் பரப்பப்பட்டு வருகிறது.

யார் இந்த வைத்தியநாத அய்யர்? கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை அவர் நடத்த வேண்டிய அவசியம் என்ன? தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் மீது அவருக்கு திடீரென்று அக்கறை எப்படி வந்தது?

பெரியார்

1930இல் காந்தி மேற்கொண்ட தண்டி யாத்திரையை அப்படியே தமிழ்நாட்டிலும் நடத்த முயன்றார் ராஜாஜி. காந்தியின் உப்பு சத்தியாகிரகத்தின் மீது நம்பிக்கை இல்லை என்று சொன்ன பெரியார், அதில் கலந்து கொள்பவர்களில் சிலர், தங்கள் மதத்தின் ஆதிக்கத்தையும் வகுப்பின் ஆதிக்கத்தையும் பிரதானமாய் கருதியிருப்பவர்களாக இருப்பதாகவும் குற்றம் சாட்டினார்.

வெள்ளைக்கார சுயநல ஆட்சி ஒழிய வேண்டுமானால், முதலில் மத ஆதிக்கமும், அதன் குருட்டு நம்பிக்கைகளும் ஒழிய வேண்டும்! தீண்டாமை ஒழிய வேண்டும்! பார்ப்பனர் ஆதிக்கம் ஒழிய வேண்டும்! முதலாளித் தன்மை ஒழிய வேண்டும்! என்றார். இந்தச் சூழலில்தான் இராஜாஜி, வேதமந்திரங்கள் ஓத, பார்ப்பனப் பண்டாரங்களின் ஆசியுடன் வேதாரண்யத்திற்கு திருச்சியிலிருந்து சத்தியாகிரகப் பயணத்தைத் தொடங்கினார்.              பெரியார், காந்தியின் தண்டி யாத்திரையை குற்றம் சாட்டியதற்கும் மேலாக, இராஜாஜியின் உப்பு சத்தியாகிரகப் பயணத்தில் அதற்குத் தலைமையேற்க வழி நெடுக பார்ப்பனர்களையே ஏற்பாடு செய்தார் இராஜாஜி. டி.எஸ்.எஸ்.ராஜன், கே.சந்தானம், என முழுக்க முழுக்க பார்ப்பனர்களையே கொண்டிருந்த அந்தப் பட்டியலில் இடம் பெற்றவர்தான் மதுரை வைத்தியநாத அய்யர். .இராஜாஜியின் இந்த ஏற்பாட்டைக் கண்டு, “இன்றைய போராட்டத்தில் தமிழ்நாட்டில் தலைமை வகித்து நடத்துபவர்கள் எல்லாம் பார்ப்பனர்கள் அல்லவா? இந்தப் போராட்டம் ஜாதிக் கொடுமையை ஒழிக்கக் கூடியதாக இருந்தால் இவர்கள் இதில் கலந்து கொண்டிருப்பார்களா? அறிவுள்ள மக்களுக்கு இது விளங்க வேண்டாமா?’’ என்று கேட்டார் பெரியார்.

வைக்கம் போராட்டத்தில் பங்கேற்கச் சென்ற பெரியார், தான் வகித்த காங்கிரஸ் கமிட்டித் தலைவர் பதவியை இராஜாஜியை கவனித்துக் கொள்ளுமாறு வேண்டுகோள் விடுத்து வைக்கம் சென்றார். ஆனால் ராஜாஜியோ உப்பு சத்தியாகிரகத்தில் கைதாக நேர்ந்த போது, தலைவர் பதவியை ஏற்க திரு.வி.க தயாராக இருந்த நிலையிலும், அதை சந்தான அய்யங்காரிடம் ஒப்படைத்து விட்டுப் போனார். ஒத்துழையாமைப் போராட்டம் நடைபெற்ற போது கூட தனது தலைமைப் பதவியை சீனிவாச அய்யங்காரிடமோ, ராஜனிடமோ ஒப்படைப்பதிலேயே குறியாக இருந்தார் என்று பெரியார் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

1922ஆம் ஆண்டு திருப்பூரில் வாசுதேவ அய்யர் தலைமையில் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி கூடியது. பெரியார் அப்போது, பார்ப்பனரல்லாதார் கோயில் நுழைவு தொடர்பாக ஒரு தீர்மானம் கொண்டு வர அது பெரும் சலசலப்பை ஏற்படுத்தியது. திரு.வி.க அந்தத் தீர்மானத்தை ஆதரித்தார். மதுரை வைத்தியநாத அய்யரும், கிருஷ்ணய்யங்காரும் அதைக் கடுமையாக எதிர்த்தனர்.

ஆர்.எஸ்.நாயுடு

1923இல் மதுரை மார்க்கெட் சதுக்கத்தில் ஒரு  காங்கிரஸ் மாநாடு நடைபெற்றது. உள்ளூர் பிரமுகரான வைத்தியநாத அய்யர், கூட்டத்திற்குத் தலைமை வகித்தார். சிறப்புரையாற்றிய பெரியார், தாழ்த்தப்பட்டோர் கோயில் நுழைவு பற்றி விரிவாகப் பேசினார்.

நாடார் சகோதரர்களையும், தாழ்த்தப்பட்டவர்களையும் உண்மையான காரணமின்றி ஆலயத்திற்குள் பிரவேசிக்கத் தடுப்பதானது முட்டாள் தனமான காரியம். அவர்கள் பாதம் பட்டதும் சுவாமி மறைந்து விடுமென்றால், சக்தியற்ற அக் கல்லைக் கட்டித் தொழுவதால் என்ன பிரயோஜனம் அடைவீர்கள்? அவர்கள் கொடுக்கும் காணிக்கையை, கட்டளையை வாங்கிக் கொள்கிறோம். அவர்கள் பணம் அக் கடவுளுக்கு ஆகும். அவர்கள் மட்டும் ஆகாதென்றால் என்ன நியாயம்? உங்களுக்கு சுயராஜ்ய தாகம் உண்டு என்றால், நாடு நல்ல நிலைமையை அடைய பிரியம் உண்டு என்றால், எல்லோரும் சமத்துவம் அடைய சம்பந்தம் உண்டு என்றால் இன்றே நாடார் சகோதரர்களை ஆலயத்திற்குள் அழைத்துச்செல்ல தயாராயிருக்க வேண்டும். எந்தத் தடை வரினும் நாம் எதிராடத் தயாராயிருக்க வேண்டும். இல்லாது போனால் நாடார் சகோதரர்கள் ஆலயத்தில் நுழையாதிருக்கும் வரை நாமும் செல்வதில்லை என்று கட்டுப்பாடாய் இருக்க வேண்டும் என்றார்.

இந்த செய்தியை வெளியிட்ட `நாடார் குல மித்திரன்’ பத்திரிகை, ”மாநாட்டில் இறுதியாக உரையாற்றிய வைத்தியநாத அய்யர் இது தொடர்பாக எந்த கருத்தும் தெரிவிக்காததோடு, நாடார் என்ற சொல்லையே உச்சரிக்காதது, நாடார் சமூகத்தினரிடையே பெருத்த ஏமாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது!” என்று எழுதியது. இந்த செய்தி திரு.வி.க வின் வாழ்க்கைக் குறிப்புகள் நூலில் இடம்பெற்றுள்ளது.

ராஜாஜி

1939ஆம் ஆண்டு இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் தமிழகமெங்கும் வலுப்பெற்று இருந்த நிலையில், காங்கிரசின் செல்வாக்கு தமிழக மக்களிடம் வெகுவாக சரிந்திருந்தது. எம்.சி.ராஜா கொண்டு வந்த கோயில் நுழைவு மசோதாவை ராஜாஜியின் அமைச்சரவை ஏற்கனவே குழிதோண்டிப் புதைத்திருந்தது. அந்தக் காலச் சூழலில் நடைபெற்ற மதுரை, இராமநாதபுரம் ஜில்லா போர்டு தேர்தல் வெற்றியைக் கருத்தில் கொண்டுதான் இராஜாஜி, பெரியாரால் குள்ளநரி என்று விமர்சிக்கப்பட்ட வைத்தியநாத அய்யரை, மதுரை மீனாட்சி அம்மன் ஆலய நுழைவுப் போராட்டத்தில் இறக்கினார் என்கிறார் திராவிட இயக்க ஆய்வாளர் எஸ்.வி.ராஜதுரை.

வைத்தியநாத அய்யர்

இதில் இன்னொன்றையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. வைத்தியநாத அய்யர் கோயில் நுழைவுப் போராட்டம் நடத்த முயன்ற போது, ஆலய நிர்வாகம் நீதிக்கட்சியைச் சேர்ந்த ஆர்.எஸ்.நாயுடு வசம் இருந்திருக்கிறது. மதுரையில் பிரபலமாக இருந்த நீதிக்கட்சித் தலைவர் பி.டி.ராஜனால் நியமிக்கப்பட்டவர் ஆர்.சேஷாச்சலம் (நாயுடு). அவர் ஆர்.எஸ்.நாயுடு என்று பெரிதும் அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார்.காங்கிரஸ்காரர்களால் ஆலய நுழைவுப் போராட்டம் நடத்தப்படும் பட்சத்தில் நிர்வாகம் நிச்சயம் எதிர் நடவடிக்கை எடுக்கும். அதையே தங்களுக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்கிற தேர்தல் யுக்தியாகக் கூட இந்தப் போராட்டம் இராஜாஜியால் திட்டமிடப்பட்டிருக்குமோ என்று கூட நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

ஆனால் அவர்கள் நினைத்தது போல் மீனாட்சி அம்மன் கோயிலில் நுழைந்த தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் மீது, எந்த எதிர்ப்பு நடவடிக்கையும் எடுக்கப் படாதது அவர்களுக்குப் பெரும் ஏமாற்றத்தையே தந்திருக்க கூடும். நீதிக்கட்சித் தோழர்களும், சுயமரியாதை இயக்கத் தோழர்களும் ஆலய நுழைவுப் போராட்டம் நடத்திய போது கடுமையான தாக்குதலுக்கும் கல்லடிக்கும் ஆளாகி, மலையிலிருந்தெல்லாம் கீழே உருட்டிவிடப்பட்டது போன்று இவர்கள் நடத்தப்படவில்லை. மாறாக ஆர்.எஸ்.நாயுடுவால் அவர்கள் உள்ளே அழைத்துச் செல்லப்பட்டு அவர்களுக்காக பூஜையும் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. 

இங்கிலாந்தில் ‘பார் அட் லா’ முடித்த ஆர்.சேஷாச்சலநாயுடு மதுரை திரும்பியதும் நீதிக்கட்சியில் சேர்ந்து பணியாற்ற துவங்குகிறார். தன் பெயரை ஆர்.எஸ்.நாயுடு என மாற்றிக் கொண்டவர், மதுரை நகர சபைத் தேர்தலில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்று 12 ஆண்டுகள் நகரசபைத் தலைவராக பணியாற்றுகிறார். பின் நீதிக்கட்சித் தலைவர் பி.டி.ராஜனால் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயில் நிர்வாக அதிகாரியாக 1937இல் நியமிக்கப்படுகிறார். அப்போது பார்ப்பனர்களின் ஏகபோக ஆதிக்கத்திலிருந்த நிர்வாகத்தைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவர பல்வேறு முயற்சிகளைச் செய்கிறார்.

அர்ச்சகர்கள் கொடுத்து வந்த அர்ச்சனை அனுமதி டிக்கட்டுகளை அலுவலகம் மூலம் வினியோகிக்கச் செய்தார். கோயிலில் இரண்டு இடங்களில் மட்டுமே உண்டியல் வைக்கப்பட்டிருந்த நிலையில் பக்தர்கள் தங்கள் காணிக்கைகளை அர்ச்சகர்களிடம் கொடுப்பதும், சந்நிதியில் போடுவதுமாக இருந்தனர். கோயில் வளாகத்தில் உண்டியல்களை அதிகப்படுத்தி, காணிக்கை முழுதும் நிர்வாகத்திற்கு கிடைக்குமாறு செய்தார்.

கோயிலுக்கு வரும் முக்கியப் பிரமுகர்களை வரவேற்பதைப் பட்டர்கள் வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர். அதன் மூலம் தங்கள் செல்வாக்கை உயர்த்திக் கொண்டனர். அந்த வழிமுறை மாற்றி பிரமுகர்கள் வருகை தந்த போது கோயில் நிர்வாகத்தினரை வரவேற்கச் செய்தார்.

மீனாட்சிக்கும் சுந்தரேஸ்வரருக்கும் நடக்கும் பட்டாபிஷேக விழாவின் போது செங்கோல்களை முதன்மைப் பட்டர் எடுத்துச் செல்வதுதான் பழக்கமாக இருந்தது. அதனை மாற்றி அறங்காவலர் அல்லது நிர்வாக அதிகாரி எடுத்துச் செல்லும் முறையைக் கொண்டுவந்தார்.                           கோயில் பேஷ்காராக பார்ப்பனர்களே நியமிக்கப்பட்டு வந்ததற்கு மாறாக பார்ப்பனரல்லாத ஒருவரை பேஷ்காராக நியமித்தார். புதிய பட்டர்கள் தீட்சை பெறும் அதிகாரத்தைப் பட்டர்கள் கையிலிருந்து கோயில் நிர்வாகத்திற்கு மாற்றினார்.

இப்படி பல்வேறு சீர்திருத்தங்களை அவர் செய்து கொண்டிருந்த பொழுதுதான் 1939 ஆம் ஆண்டு ஜூலை 8 ஆம் தேதி சனிக்கிழமையன்று காலை 8.50 மணிக்கு தமிழ்நாடு ஹரிஜன சேவா சங்கத்தைச் சேர்ந்த வைத்தியநாத அய்யரும் அந்த அமைப்பின் செயலர் எல்.என். கோபாலசாமியும் அய்ந்து தாழ்த்தப்பட்டவர்களையும் ஒரு நாடார் இனத்தைச் சேர்ந்தவரையும் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலுக்குள் அழைத்துச் சென்றனர்.

மீனாட்சி அம்மன் கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தின் போது கோயிலில் என்ன நடந்தது என்பதை அறிந்து கொள்ள  லண்டன் பேராசிரியர் ஃபுல்லர் எழுதிய ‘தெய்வத்தின் ஊழியர்கள்’ (‘SERVANT OF THE GODDESS by C.J.FULLER) என்ற ஆங்கில நூல் நமக்குப் பேருதவியாக இருக்கிறது.

வரலாற்றில் ஆலயப் பிரவேச நிகழ்வு என்று குறிக்கப்படும் இந்த நிகழ்வில், பி. கக்கன், உசிலம்பட்டி வி. முத்து, மேலூர் பி.ஆர்.பூவலிங்கம், வி.எஸ்.சின்னய்யா, முருகானந்தம் ஆகிய அய்ந்து தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் எஸ்.எஸ்.சண்முகம் நாடாரும் மீனாட்சியம்மன் கோயிலுக்குள் நுழைந்தனர். கோயில் நுழைவுக்காக வந்தவர்களை, கோயிலின் நிர்வாக அதிகாரியாக இருந்த ஆர்.சேஷாச்சலம் நாயுடு என்ற ஆர்.எஸ். நாயுடு வரவேற்றுக் கோயிலுக்குள் அழைத்துச் சென்றார்.

அம்மன் சன்னதியில் இருந்த பொன்னுசாமிப் பட்டர், அவர்களுக்கு மாலை அணிவித்துப் பிரசாதம் அளித்தார். அரை மணி நேரத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் மீனாட்சி அம்மன் கோயிலை விட்டு வெளியேறினர்.

கோயிலுக்குள் அவர்கள் நுழைந்த அன்று அங்கு எந்தப் பிரச்சினையும் ஏற்படவில்லை. அடுத்த நாள்  ஜூலை 9ஆம் தேதி பிரச்சினை பெரிதாக வெடித்தது. முத்து சுப்பர் என்ற பட்டர் அன்று காலை நேரத்திற்கான பூஜைகளை முடித்துவிட்டு, கோயில் கதவுகளை மூடியவர் பிறகு மாலையில் கோவிலைத் திறக்க வேண்டிய நேரத்தில் திறக்க வில்லை. தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் கோயிலுக்குள் நுழைந்ததால் கோவில் தீட்டுப்பட்டுவிட்டதாகவும் அதற்கான சடங்குகளைச் செய்ய வேண்டுமென்றும் வலியுறுத்தினார். நிர்வாக அதிகாரியான ஆர்.எஸ். நாயுடு எவ்வளவோ வலியுறுத்தியும் அந்தப் பட்டர் கோயிலைத் திறக்க அடம் பிடித்தார்.

 

அன்று முறைப்படி வழிபாட்டில் கலந்துகொள்ள வேண்டிய மற்றொரு பட்டரான சாமிநாதப் பட்டரும் வெளியூர் சென்றிருந்தார். இரவு மதுரை திரும்பிய சாமிநாதப் பட்டரிடம் ஆர்.எஸ்.நாயுடு பேசி அவரை தன்வயப்படுத்தி கோயிலில் வழக்கம் போல பணிகளைத் தொடர அறிவுறுத்தினார். சாமிநாதப் பட்டரும் மற்ற பட்டர்களின் எதிர்ப்பைக் கண்டு கொள்ளாமல் ஆர்.எஸ். நாயுடுவுக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட முடிவெடுத்தார்.

ஜூலை பத்தாம் தேதியன்று கோவில் கதவுகளின் பூட்டுகள் உடைக்கப்பட்டு, நடை திறக்கப்பட்டது. முதல் நாள் பூஜைகளும் அன்றைக்கான பூஜைகளும் சாமிநாதப் பட்டரால் வழக்கம் போல் செய்யப்பட்டன. சக பார்ப்பனர்களை அவர் பகைத்துக் கொண்டதால் அவர்கள் தங்களிடமிருந்து சாந்துப் பட்டரை விலக்கி வைத்தனர்.

சாமிநாதப் பட்டர்

கோயில் வளாகத்தைப் பூட்டி, திறக்க மறுத்த முத்து சுப்பர் உள்ளிட்ட மூன்று பட்டர்கள் நிர்வாக அதிகாரியால் இடைநீக்கம் செய்யப்பட்டனர். அதற்குப் பிறகு, கோயிலுக்கு வர மறுத்த பட்டர்கள் படிப்படியாக இடைநீக்கம் செய்யப்பட்டனர். கோயில் பணியிலிருந்து இடைநீக்கம் செய்யப் பட்டவர்களுக்கு ‘வர்ணாசிரம ஸ்வராஜ்ய சங்கம்` என்ற இந்து அமைப்பு ஆதரவு அளித்தது. இந்த சங்கத்தின் தலைவராக இருந்த என். நடேச அய்யர், ஆர்.எஸ். நாயுடுவின் செயலைக் கடுமையாகக் கண்டித்தார்.

மீனாட்சி அம்மன் கோயில் தீட்டுப் பட்டுவிட்டதாகவும், அதனால் தெய்வங்கள் ஆலயத்தை விட்டே சென்று விட்டது என்றும் கோயிலைச் சுத்தம் செய்து அதற்கான பரிகாரங்களைச் செய்தால் தான் தெய்வங்கள் திரும்ப எழுந்தருள்வார்கள் என்றும் நடேச அய்யர் வலியுறுத்தினார். அதற்காக வழக்கும் தொடரப்பட்டது.

ஜூலை 29ஆம் தேதியன்று காலை நடேச அய்யர் தலைமையில் மீனாட்சி அம்மன் கோவில் முன்பு கூடிய சனாதனிகள், கோயிலில் சுத்தீகரணச் சடங்கைச் செய்ய வேண்டுமென ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர்.

இதனால், கோயில் கதவுகள் சாத்தப்பட்டதோடு, பணியிடை நீக்கம் செய்யப்பட்ட பட்டர்கள் கோயிலுக்குள் நுழையக்கூடாது என்றும் தடை விதிக்கப்பட்டது. தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் கோயிலுக்குள் நுழைந்ததற்காக எந்தச் சுத்தீகரணச் சடங்கும் செய்யப்பட மாட்டாது என கோயிலின் நிர்வாக அதிகாரியான ஆர்.எஸ். நாயுடு உறுதியாக மறுத்தார்.  இதுதான் சாக்கென்று நடேசய்யர் வீட்டிலேயே மீனாட்சி கோயிலை அமைந்துள்ளதாகச் சொல்லிப் பட்டார்கள் சிலர் பூஜை செய்து வந்தனர். வசூலை தாங்கள் கைப்பற்றிக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணமாகயிருக்கும்.                     இதற்குப் பிறகு, மீனாட்சி அம்மன் கோயிலில் சுத்தீகரணச் சடங்குகளைச் செய்ய வேண்டுமெனக் கோரி பல வழக்குகள் தொடரப்பட்டன. அவை அனைத்துமே நீதிமன்றத்தால் தள்ளுபடிசெய்யப்பட்டன. 1942இல் பணியிடை நீக்கம் செய்யப்பட்ட 19 பட்டர்கள் சேர்ந்து மதுரை முன்சீப் நீதிமன்றத்தில் ஒரு வழக்கைத் தொடர்ந்தனர். “கோயிலில் சுத்தீகரணச் சடங்குகளைச் செய்யும் வரை தாங்கள் கோயிலுக்கு வராமல் இருந்தது சரிதான் என்றும் அதற்காக தங்களைப் பணி நீக்கம் செய்தது தவறு என்றும் அவர்கள் வாதிட்டனர்.

1943இல் பட்டர்களுக்குச் சாதகமாக முன்சீப் நீதிமன்றம் ஒரு தீர்ப்பை அளித்தது. ஆனால், மேல் முறையீட்டில் நிர்வாக அதிகாரிக்குச் சாதகமாக உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது. அதன் பிறகு 1945ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் நிர்வாக அதிகாரியும் பட்டர்களும் ஒரு சமரச உடன்பாட்டிற்கு வந்தனர்.

அதன்படி, கோயிலில் எந்த சுத்தீகரணச் சடங்கும் செய்யாமல் வேலைக்கு வரவும் நிர்வாக அதிகாரியின் சட்டப்படியான உத்தரவுகளைப் பின்பற்றவும் பட்டர்கள் ஒப்புக்கொண்டனர். இதையடுத்து, மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயில் நுழைவுப் போராட்டம் ஒரு முடிவுக்கு வந்ததாக அந்தப் புத்தகத்தில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.

மேற்படி வரலாற்றை அறியும் போது, மதுரை மீனாட்சி அம்மன் ஆலய நுழைவுப் போராட்ட வெற்றியில் வைத்தியநாத அய்யரின் பங்கு என்னவாக இருந்தது? இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம், ஆலய நுழைவு மசோதா என்று சூடு பிடித்திருந்த சூழலில் அதனைத் தணிப்பதற்காக அரங்கேற்றப்பட்ட நாடகத்தின் ஒரு பாத்திரம் தான் வைத்திய நாதய்யர் ஆர்.எஸ்.நாயுடுவின் பங்கு என்னவாக இருந்தது என்பதை நம்மால் நன்றாகவே உணர முடிகிறது.

ஆலய நுழைவுத் தடை செய்யப்பட்டால் போராட்டம் நடத்தி  காரசாரமாக காட்சியைக் கொண்டு சென்று புகழ்பெற விரும்பிய ராஜாஜி கும்பலுக்கு, ஏமாற்றத்தைக் கொடுத்து கோயில் நுழைவைச் சாத்தியபடுத்தி, அதற்கெதிரானவர்களை நிர்வாக ரீதியாக ஒடுக்கி வெற்றி கண்டவர் என்ற வகையில் மதுரை கோயில் நுழைவு வெற்றியின் ஆதார சுருதியாக நீதிக்கட்சிப் பிரமுகர் ஆர்.எஸ்.நாயுடுவே இருந்திருக்கிறார் என்பதை இதன் மூலம் தெள்ளத் தெளிவாக அறிந்து கொள்ள முடிகிறது.

- உண்மை இதழ், மே 16- ஜூன் 15.2020

இராவண காவியமும் கம்ப இராமாயணமும் - ஓர் ஒப்பீடு

சிறந்த நூலிலிருந்து சில பகுதிகள் : 

நூல்: இராவண காவியமும் கம்ப இராமாயணமும் - ஓர் ஒப்பீடு

ஆசிரியர்:       :பரமத்தி சண்முகம்

வெளியீடு     :சன்முரசுப் பதிப்பகம்,

19, வேலம்மாள் ‘லே அவுட்’,           

செங்குந்தபுரம்,

கரூர்-639002.                              

விலை: ரூ100. பக்கங்கள்: - 224

 

 கம்பனின் பொய்களும் முரண்பாடுகளும்

தாடகை, தென்னிலங்கைப் பெருவேந்தனின் தங்கை! வீரத்தமிழச்சி. திராவிட மண் காக்கும் சிற்றரசி! பெண்ணரசியைத்தான் ஆரியத்தின் கைக்கூலிக் கவிஞனான கம்பன் கற்பனைகளில் எல்லாம் அடங்காத உவமைகளால் கொச்சைப்படுத்துகிறான். இன உணர்வோ, தன்மானமோ, பொது அறிவோ துளியும் இன்றி, நம் இனத்தின் நலங்காக்கும் நங்கையை மோசமான தன்மையில் நாசமாக்கிக் காட்டுகிறான் கம்பன்.

வடக்கே இருந்து தென்புலத்தில் நுழைந்து பிழைப்புத் தேடி அலைந்த ஆரியக்கூட்டம் யாகம், தவம் என்கிற பெயரால் வளம் மிகுந்த காடுகளில் புகுந்து ஆடு, மாடு, குதிரை, பன்றி போன்ற உயிரினங்களைக் கொன்று, அவற்றை வேக வைப்பதற்காக, அழகிய நந்தவனங்களையும் மலர்ச் செடிகளையும் அழித்து நாசப்படுத்தியதோடல்லாமல், சுரா போன்ற மதுபானங்களைக் கொண்டு வந்து மாமிசங்களைத் தின்று மது வகைகளைக் குடித்து, நெறி கெட்ட தன்மையில் யாகம் என்கிற பெயரால் அடிக்கும் கொட்டத்தையும் கூத்துகளையும் கண்டு, அவர்களை விரட்டியடிப்பதும், தங்கள் தாய் மண்ணில் தகாதவர்களான ஆரியர் புகுந்து அட்டகாசம் செய்வதைத் தடுப்பதும் அந்தப் பகுதியின் அரசியான தாடகையின் கடமைதானே! அதனைக் கம்பன் மறைத்தே விடுகிறான். அந்தப் பகுதி முழுதும் தமிழர் பகுதி! மாமன்னன் இராவணனின் ஆளுகைக்குட்பட்ட பகுதி, அதன் அழகையும் வனப்பையும் கண்டு இராமனும் இலக்குவனும் வியப்படைகிறார்கள். ஆனால், கம்பனோ,

அந்த நிலம் அழிந்து பாழாகிக் கிடப்பதுபோலச் சித்தரிக்கிறான். அந்த நிலத்தினைக் கம்பன் தனது 12 பாடல்களைக் கொண்டு பழிக்கிறான். பாலைவனத்தினும் மோசமானதாக இகழ்ந்துரைக்கிறான்! என்னே கொடுமை!

பாரும் ஓடாது நீடாது எனும்பாலதே

சூரும் ஓடாது கூடாது அரோ¢; சூரியன்

தேரும் ஓடாது மாமாகம் மீதேரின்நேர்

காரும் ஓடாது நீள்காலும் ஓடாது அரோ

பாலகாண்டம் தாடகை வதைப்படலம் (கம்பராமாயணம் பாடல் 348)

நிலமகள் அப்பாலையை விட்டு ஓடி விட விரும்பினாலும் அவளும் அங்கிருந்து அகல முடியாத நிலை பெற்றிருந்ததாம்!

காளி தேவியும் அந்நிலத்தை விட்டு ஓட விரும்பினாலும் ஓட நினைக்கக்கூட முடியவில்லையாம்!

இன்னும் ஆராய்ந்து பார்த்தால் அந்நிலத்துக்குமேலே ஓடுகின்ற மேகங்கள் கூட அங்கு வந்தவுடன் ஓடாது ஒதுங்கியதாம்! வீசுகின்ற காற்றுக்கூட அந்நிலத்தின் பக்கம் வீசாதாம்!

இது திராவிட அரசியின் பூமியின் விந்தமலைச்சாரலின் விபரீதக் காட்சியாம்! கம்பன் புளுகுகிறான். கற்பனை வளம் என்பார் புராண விரும்பிகள். காவியப் புலவர்களோ இலக்கிய மேதைகளோ சூரியன் தேரேறிச் சென்றான். அந்தத் தேர் விந்தமலைச் சாரலின் ஒரு பகுதியில் தகித்த வெப்பத்தால் சோர்வுற்று ஓடாது நின்றது என்கிற அளவுக்கு, கம்பன் கூறும் கூற்றைக் கற்பனை என்று ஏற்றுக் கொள்வார்களா? அறிவுலகம் அதனை ஒப்புக் கொள்ளுமா? சரி, அது போகட்டும், அடுத்து, தாடகையின் தோற்றம் பற்றிக் கூற வந்த கம்பன்,

சிலம்புகள், சிலம்பிடை செறித்தகழ லோடும்

நிலம்புக மிதித்தனள் நெளித்தகுழி வேலைச்

சலம்புக அனல்தறுகண் அந்தகனும் அஞ்சிப்

பிலம்புக நிலக்கிரிகள் பின்தொடர வந்தாள்.

(பாடல் 369 தாடகை வதைப்படலம், கம்பராமாயணம்)

மலைகளைப் பரல்களாய்ப் பெற்றுள்ள சிலம்புகளை அணிந்த கால்களினால் தரையே கீழே போகும்படி மிதித்துக் கொண்டு வந்தாளாம், அதனால் தரைகளில் பெரும் பெரும் பள்ளங்கள் ஏற்பட்டதாம். அந்தப் பள்ளங்களில் கடல்நீர் வந்து பாய்ந்ததாம். எமன்கூட அந்தப் பாதாளத்தில் போய் ஒளிந்து கொண்டானாம். அசையாத மலைகளெல்லாம் அசைந்து இடம் பெயர்ந்தனவாம்!

அக்கினிதேவனே அந்த இடத்தை நினைத்து விட்டால் நெஞ்சு வெந்து போகுமளவும், அவனுடைய கண்களும் கருகிப் போகும் கொடுமையான வெம்மை மிகுந்த இடம் என 344-ஆம் பாடலில் விவரிக்கும் கம்பன்,

தாடகை வரும்போது அவள் பாதம் பட்ட இடம் பள்ளத்தாக்குகளாகி, அந்தப் பள்ளத்திலே கடல்நீர் வந்து தேங்கியது என்கிறானே, இங்கே எப்படிக் கடல் நீர் வந்தது? அவ்வாறானால் வெம்மையின் கொடுமை எப்படி இருக்க முடியும்?

அப்படி வருவதானால் தாடகையின் சொந்த நிலமான அவ்விடத்தில் தாடகை கால் பதித்த இடமெல்லாம் சிறுசிறு குளங்களாக, நீர் நிலைகளாக அல்லவா இருக்க முடியும்? பிறகேன் சூரியனும் காணக் கண் கூசும் அளவு அங்கு அனல் வீசுகிறது? மூடனும் கைகொட்டி நகைக்கக்கூடிய முரண்பாடல்லவா? இதோ இன்னும்!

393ஆம் பாடலில் இராமனை, கம்பன் கரியவனான இராமன் என்கிறான்.

394ஆம் பாடலில் அதே இராமனைப் பொன்மயமான மேருமலையைப் போல நின்றான் என்கிறான். எத்துணைக் குழப்பம்! முன்னுக்குப் பின் மோதல்! உண்மைக்கு மாறாகப் பொய்யையே மய்யாகக் கொண்டு எழுதும்போது மோதல்தான் வரும். உண்மையை அப்படியே மறைத்துப் பொய்யாகக் கதை பண்ணுவோரின் எழுத்தில் மெய்யின் ஒளி மறைந்து பொய்யின் மாயத்தோற்றம்தான் தெரியும். ஆனால், நமது புலவர் பெருமான் குழந்தை அவர்களும் தாடகையின் வரலாற்றையும் அவளது ஆட்சியின் அதிகாரத்துக்குட்பட்ட விந்த மலைச்சாரலின் வளத்தையும், வனப்பையும் எழில் மிகுந்த காட்சியையும் தமிழ் உணர்வோடும், தன்மானச் சிந்தனையோடும் பாடுகிறார் பாருங்கள்.

தாடகை பற்றி விசுவாமித்திரன் இராமலக்குவர்களிடம் கூறுகிறாராம்:

“தாடகை நம்மவர்களை இங்கே வருவதையே அனுமதிப்பதில்லை. ஏன் என்னையே கூட விடாமல் அடித்துத் துரத்துகிறாள். இது அவளது தாயகம்! இங்கு அந்நியர்க்கிடமில்லை. இங்கு நம்மவர் (ஆரியர்) அண்டவே விடாமல் துரத்துகிறாள். எதிர்ப்பவர்களைக் கொன்று குவிக்கிறாள். நான் செய்யும் யாகாதி கருமங்கள் நடைபெற விடாமல் தடுக்கிறாள். ஆகையினால் தான் இராமா, உன்னை இங்கு நான் அழைத்து வந்தேன்’’ என்று புறங்கூறுகிறான்.

அன்னவள் நம்மோ ரிங்கண்

அடைதரப் பொறாதா ளாகி

இன்னல்கள் பலவும் செய்தே

எதிர்ப்பவர் தம்மைக் கொன்றும்

தன்னல முடையாள் தங்கள்

தாயக மெனவே நம்மோர்

துன்னுதல் கூடா தென்று

துரத்தினா ளெனையும் கூட

(தாடகை கொலைப்படலம், பாடல் 24, இராவண காவியம்)

என்ன திமிர் விசுவாமித்திரனுக்கு! வடக்கே இருந்து தெற்கு நோக்கி மேய்ச்சல் தேடி வந்த மனித மிருகங்களான ஆரியக் கூட்டம் அல்லவா? எனவே, தனது மண்ணில் தகாதவர்கள் வரக்கூடாது என்று தடுப்பது அவள் கடமையல்லவா?

எல்லை தாண்டி வந்த பயங்கரவாதிகள் யார்? ஆரியர் கூட்டம்தானே!

எல்லை காக்கும் கடமையின்போது எல்லை தாண்டி எதிர் வருவோரை எதிர்த்தழிப்பதுதானே ஆள்வோரின் கடமை? அப்படி எதிர்ப்படுவோரை அழிப்பது போர்முறைகளில் ஒன்றுதானே! அதைப் பழிப்பது எப்படி நியாயமாகும்? தர்மமாகும்?

ஆனால், அது அதர்மமாம்! இவர்கள் செய்யும் யாகங்களை அழிப்பதைப் பொறுக்க முடியவில்லையாம்!

கூறுகிறான், விசுவாமித்திரன். அப்படிப்பட்ட பெண்ணரசியை, வீரத் தமிழரசியைக் கொல்லவே இராமனையும் அவன் தம்பி இலக்குமணனையும் அங்கு கூட்டி வந்தானாம். தாடகை எப்படிப்பட்டவள்!

இதோ! அவள் உலா வருகிறாள் தன் தோழியரோடு!

ஆயிடை யவர்கள் இவ்வாறாளவளாவி யிருக்கப் பெற்ற

தாயினும் மிகுந்த வன்பிற் றமிழரைக் கண்போல் காக்கும்

சேயுளம் படைத்த செல்வத் தேவியு மந்நாள் மாலை

கோயிலை நீங்கி மின்னார் குலவிட உலவச் சென்றாள்.

(இராவண காவியம்: தாடகை கொலைப்படலம் பாடல்: 25)

தமிழர்களைத் தாயினும் மிகுந்த அன்பைச் சொரிந்து காப்பவள். தன்னில் குழந்தையுள்ளம் கொண்டவள். உலா வருகிறாள். தோழியரோடு எப்படி?

முயற்கையி லிருந்து கீழ்வாய் முந்திரியேனும் தப்பா

அயிற்கைய ரருகி லாம லரசியும் அருமை யான

இயற்கையி னியல்புதன்னை இருகணும் குளிரக்கண்டே

செயற்கையி னியலார் சூழச் சென்றன ளவர்கள் பக்கம்.

(பாடல்: 27, தாடகை கொலைப் படலம், இராவண காவியம்)

தாடகை தன் தோழிகளுடன், இயல்பாக அந்த எழில்மிகு சோலையின் அழகைக் கண்டும் தோழிகளோடு கொஞ்சி மகிழ்ந்தும் வருகிறாள். அவளுக்கு இமைப்பொழுதும் கண் துஞ்சாது, எள்ளின் மூக்களவு கூடக் கவனம் திரும்பாது கையில் வேலும் வாளும் தாங்கிய வீரர்கள் பாதுகாப்புக்கு இருந்தும் தன்னுடைய சோலைதானே! என்று தனியே உலா வந்து கொண்டிருந்தாள்.

அவ்வாறு உலவிவரும் அத்தமிழரசியை நம்புலவர் பெருமாள் தேனும் பாலும் சேர்ந்தால் கூட ஈடில்லாச் சுவை மிகுந்த தமிழ்ப் பெண்ணாள் என்று புகழ்கிறார். புலவர் பெருமானின் தமிழ்ப்பற்றை என்னென்று புகழ்வது! தனியாக தாடகை வருவதைக் கண்ட விசுவாமித்திரன்,

இதைவிட அவளைக் கொல்லற்

கேற்றதோர் காலம் வாய்த்தல்

மதிவலி மிக்கோய் இல்லை

பெண்ணென்று மயங்கல் வேண்டா

எதிரிக டம்மில் ஆண்பெண்

என்றவேற் றுமையொன் றில்லை

அதிர்குர லிடியே றன்னாள்

அதோபெயர் கின்றாள் பாரும்

(பாடல் 31, தாடகை கொலைப்படலம், இராவண காவியம்)

தாடகை தமிழ்ப் பெண்ணாக, தான் தனது ஆளுகைக்குட்பட்ட சோலையில் உலா வரும்போது, ஒரு தமிழ்ப் பெண் தனியாக வருவதுதான் தக்க தருணம் என்கிறான் _ எல்லாம் வல்ல முனிவன், அவளைக் கொல்வதற்கு _ யாரிடம்? அவதார புருஷரான இராமனிடம்! பெண்ணென்று பார்க்காதே. போரில் ஆண் என்றும் பெண்ணென்றும் பார்க்கலாமா? அவள் இடியோசை போன்ற அதிரும் குரலுடையவள்! ஆயுதம் ஏந்தினால் ஆபத்து!

எனவே, இப்போதுதான் அவளைக் கொல்வதற்குச் சரியான தருணமென்று இராம, இலக்குவர்களிடம் கூறி ஏவி விடுகிறான். இதைக்  கேட்ட இராமனும் இலக்குவனும் தமிழ்ப் பெண்ணாகிய தாடகையை _ தனிமையான, நிராயுத பாணியான அவளைக் கொலை செய்யப் புறப்பட்டு விட்டனர்.

- உண்மை இதழ் 16- 31-3.20